Γυμνάσια - γυμναστήρια- γυμνό.

Στην πόλη μου έχουν μαζευτεί παραθεριστές τουρίστες, και φιλοξενούμενοι, οι οποίοι επιμένουν να κάνουν ότι έκαναν και στην Αθήνα. Δηλαδή, να πηγαίνουν και την μικρότερη απόσταση με το αυτοκίνητο, να σε κοιτάζουν μέσα από το μπαμπρίζ με μάτι που εκπέμπει έναν εκνευρισμό, μία σύγχιση και μια αναρώτηση, θα μπορούσα να πώ, για το τι κίνηση είναι αυτή, και όλοι αναφωνούν στην πρώτη ευκαιρία, Ούτε στην Αθήνα να ήμουνα. Κατά τα φαινόμενα τους αρέσει πολύ η κίνηση, αφού δεν χάνουν καθόλου καιρό να την αναπαριστούν στις διακοπές τους.
Πάνε για ψώνια? 'Εξω από κάθε μαγαζί τους περιμένει το κατά περίπτωση γαιδουράκι τους, ανεξαρτήτως κυβικών. Όσο πιο μεγάλο σε κυβικά το γαιδούρι τους, τόσο πιο πολύ ο εκνευρισμός στο μάτι, και το μειδίαμα της απαξίας προς τον απλό λαό, που τολμάει να εμποδίζει την ελεύθερη και απρόσκοπτη μετακίνηση τους.
Είναι για μπάνιο?
Πάνω στην άμμο, δίπλα στο κύμα, λιάζεται το γαιδουράκι χωρίς να παραπονιέται.
Ούτε και κάτι μωρά παραπονιούνται μιας και κάνουν τσίσα τους, χωρίς να τους βλέπουν οι γύρω-γύρω.
Η κίνηση είναι πρώτα από όλα στο μυαλό τους, και ειλικρινά τους λυπάμαι λίγο, γιατί δεν κάνουν καμιά προσπάθεια να δουν τα πράγματα λίγο αλλιώς. Εννοώ, πως οι ίδιοι άνθρωποι είναι διατεθημένοι να κάνουν θαλάσσια σπόρ, αλλά δυο βήματα να περπατήσουν μέχρι να κάνουν το έρημο το σπόρ, τους φαίνεται βαρύ.
Μας κάνουν λοιπόν γυμνάσια οι αγαπητοί επισκέπτες, αλλά δεν βαριέσαι? Με την ανέχεια που έχει ο κόσμος πια, η τουριστική περίοδος δεν κρατάει ούτε έναν μήνα, εκτός από τα σαββατοκύριακα.
Αυτό που μου κάνει ΤΡΟΜΕΡΗ μα ΤΡΟΜΕΡΗ εντύπωση είναι τα εκατοντάδες εξοχικά που έχουν κτιστεί στην περιοχή. Πολύ ωραία σπίτια, με κήπους, με ματρότοιχους, με πισίνες, και σκέφτομαι, μα σε πόσα τετραγωνικά να μένει κάποιος στις διακοπές? Το κανονικό τους σπίτι δηλ.πόσο νάναι? Εξοχικό 200, η 300 τετραγωνικά, κύριο σπίτι πόσο? Δεδομένου ότι δεν είμαστε πια και Σαντορίνη, η Σπέτσες, έχω μια περιέργεια....
Βλέπω που λέτε και κάτι περίεργα φρούτα, που ωρίμασαν στα γυμναστήρια και τα πότιζαν χαπάκια. Μα μόνο να τους δείτε! Φανελάκια ειδικά να φαίνονται τα φτερά, οι πλάτες, και να πηγαίνουν σαν τα πηθικάκια προς τις μπανάνες. Μια απελπισία.!!

Πού λέτε τα γυμναστήρια ανθίζουν επειδή οι γυναίκες δουλεύουν μαζί σε γραφεία.
Κάθε πρωί πέφτει το κοντρόλ. Όσο να πεις, τον έχουμε τον ανταγωνισμό μέσα μας.
Νάναι η άλλη καλύτερη από μας? Βάλε μας χώρια, και να δεις που θα πάνε οι φιλοσοφίες περί γυμναστικής. Όσοι χρειάζονται ιατρική βοήθεια, πάνε και στους φυσιοθεραπευτές. Και να τα σύνολα γραφείου, και να το μακιγιάζ, και να οι πλαστικές. Είμαι κακιά,? Λίγο.
Και ρωτώ. Γιατί τα γυναικεία ρούχα να είναι γυμνά? Θέλω μανίκι σε καλό φουστάνι και δεν βρίσκω. Θέλω ένα μαζεμένο ρούχο, και το αρπάζω σαν θησαυρό όποτε το πετυχαίνω. Δεν μου αρέσει η γύμνια. Είναι συνήθως ακαλαίσθητη, είναι άβολη, είναι κίτς. Πας στη θάλασσα, οι άντρες με κάτι σώβρακα μέχρι το γόνατο, οι γυναίκες,,,να μη πω! Πας σε γάμο? Οι άντρες με κουστούμι, οι γυναίκες να μη μπορούν να μαζέψουν τα αμάζευτα. Γιατί παρακαλώ?
Φταίνε και οι κυρίες όμως, που δέχονται να είναι σαν μπάρ-γούμεν. Κακώς, κάκιστα.

Επειδή φυσάει δεν πήγα στη θάλασσα και λέω. δεν γράφω ένα πόστ?
Το άλλο με το ψάρεμα το ξέρετε?

Personal trainer

Μπορεί να ακούγεται ανόητο, αλλά θα ήθελα να ήταν αυτονόητο!
Χρειάζομαι επειγόντως έναν personal trainer.
Να τονώσουμε τα χαλαρά,
να σηκώσουμε τα πεσμένα,
να γραμμώσουμε τα εξαφανισμένα,
να ανακαλύψουμε το πρώην
να συντηρήσουμε τα εναπομήναντα,
να αντιμετωπίσουμε το μέλλον.

Δέν είναι ότι είμαι τεμπέλα. Καθόλου! Απλά η γυμναστική που έχει συγκεκριμένους σκοπούς, δεν είναι στις προτεραιότητες μου, και αφού οι προτεραιότητες είναι πολλές, η γυμναστική, έρχεται τελευταία και καταιδρωμένη, όπως θα έπρεπε να είμαι εγώ μερικές φορές την βδομάδα, αν θέλω να έχω κάποια καλαίσθητη εμφάνιση τα επόμενα χρόνια.

Για αυτό τον λόγο χρειάζομαι κάποιον να με καθοδηγεί, να με εμπνέει, να με παροτρύνει, και να μου συστήνει τις κατάλληλες ασκήσεις, μιας και κάτι προβλήματα υγείας, δεν μου επιτρέπουν όλες τις ασκήσεις.

Επίσης χρειάζομαι μία καμαριέρα. Αυτό μπορώ να πω είναι πιο σημαντικό από τον γυμναστή-τρια. Το πρωί, να φτιάχνει έναν καφέ της προκοπής, να είναι το σπίτι μαζεμένο, να πηγαίνει και σούπερ μάρκετ.

Χρειάζομαι όπως καταλάβατε επειγόντως να σταματήσουν τα καλοκαιρινά μαθήματα, γιατί το μυαλό μου έχει γίνει σαν ψαρόσουπα με κομμένο αυγολέμονο , και αρχίζει να ξεφεύγει...που δεν θέλει και πολύ, έτσι και αλλιώς.

Τα αποτελέσματα σας τα είπα? Περάσαν όλα τα παιδιά, και όποιος -α θέλει να ρωτήσει κάτι σε σχέση με τα αγγλικά, θα χαρώ να βοηθήσω.

ΒΑΠΤΙΣΗ

Σήμερα το απόγευμα βαπτίζει ένας από τους πολλούς πρώτους ξάδελφους μου τα δίδυμα αγοράκια του.
Είναι πανέμορφα παιδάκια, όπως και οι γονείς τους άλλωστε.
Για διάφορες διαφορές που είχαν οι μητέρες μας,τα ξαδέλφια δεν είμαστε τόσο κοντά, όσο πιστεύω ότι θα έπρεπε. Δεν μου αρέσει να δείχνω στον δρόμο τον αδελφό της μάνας μου και να λέω , αυτός είναι θείος σου, η, αυτά είναι δεύτερα ξαδελφάκια σου.
Πολλοί πιστεύουν ότι στην επαρχία οι οικογένειες είναι πιο κοντά , αλλά αυτό είναι ψέμα.
Huge lie! Ας πούμε ότι τσακώνονται οι πατεράδες, η οι αδελφές, διοχετεύουν τα αρνητικά συναισθήματα και στα παιδιά, και τα απομακρύνουν, η πολλές φορές τα διαβάλουν με την πικρόχολη συμπεριφορά τους. Αυτά αν δεν υπάρχουν κληρονομικά, αν υπάρχουν και τέτοια, γίνεται σκοτωμός. Εμείς ευτυχώς, δεν έχουμε τέτοια, απλά τα ελλατώματα των αδελφών ήταν κατά τα φαινόμενα πολύ ισχυρά.

Ο παππούς Αριστοτέλης, γράφει στα Ηθικά Νικομάχεια, να φερόμαστε στους άλλους, ανάλογα τη σχέση που έχουμε μαζί τους, ανεξάρτητα από την δική τους αντίδραση.
Αφού το είπε ο Αριστοτέλης, ποια είμαι εγώ που θα διαφωνίσω?
Έσφιξα τα δόντια λοιπόν, και με χαμόγελο προσπάθησα να πλησιάσω την άλλη πλευρά, λαμβάνοντας πολλές φορές αρνητικά αποτελέσματα, που με έκαναν να αισθάνομαι μ.......

Τώρα είναι η πρώτη φορά που θα βρεθούν τα ξαδέλφια όλα μαζί, αλλά τα παιδιά είναι μεγάλα, δεν γνωρίζονται, δεν τους ενώνει καμιά κοινή ανάμνηση . Φυσικά για αυτά είναι μια αγκαρία, για μένα είναι μια ευχάριστη έκπληξη, παρόλο που προσπαθώ να ξεχάσω όλα τα αρνητικά.
'Εχουμε πρόβλημα μοναξιάς και απομόνωσης στην κοινωνίας μας, αλλά πρίν αρχίσουμε να κατηγορούμε το κεφάλαιο, τη δουλειά, και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, ας σκεφτούμε τον παππού Αριστοτέλη.

Ιστορίες Αγάπης!

Εδώ και πολύ καιρό, σκέφτομαι να γράψω μια ιστορία αγάπης.
Θέλω να κάνω ένα πόστ , γεμάτο τρυφερότητα, αγάπη, όμορφα συναισθήματα, ηλιοβασιλέματα και ανατολές, περιγράφοντας πάθη και λάθη, που φέρνουν εντάσεις και επανασυνδέσεις.
Τα έχω όλα στο μυαλό μου, εκατοντάδες ιστορίες, με έτοιμους ήρωες, και πλοκές γνωστές από την αρχή μέχρι και το τέλος.
Αλλά δεν μου βγαίνει με τίποτα. Ίσως είμαι πολύ κυνική, ίσως πολύ μεγάλη, και δίπλα σε κάθε ρομαντική φράση, μου βγαίνει ένα πικρό χαμόγελο.
Σε όλες τις μεγάλες ιστορίες αγάπης των ανθρώπων γύρω μου, είτε υπήρξε απομυθοποίηση, είτε ένα τέλος που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που την ξεκίνησαν.
Όπως έχω καταλήξει να πιστεύω, οι αγάπη είναι μια σχοινένια γέφυρα, που ενώνει τις άκρες δύο ψηλών απότομων βουνών, από κάτω κυλάει ορμητικά ένα ποτάμι, και στις όχθες του υπάρχουν μυτερά βράχια. Πρέπει να κρατάς σφιχτά τα σχοινιά, να προσέχεις το κάθε σου βήμα, να κρατάς ισορροπία, να είσαι προσεκτικός, αλλά και θαρραλέος, και να ελπίζεις ότι θα αντέξει η γέφυρα μέχρι να φτάσεις στο τέλος, και δεν θα γκρεμοτσακιστείς στα τρομερά βράχια που υπάρχουν από κάτω.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, φοβούνται να κοιτάξουν κάτω, και ξεχνούν τους κινδύνους που τους παραμονεύουν σε κάθε τους βήμα. Πάνω στον ενθουσιασμό τους που βρίσκονται πάνω στη γέφυρα, αφήνουν τα χέρια, σαν τα παιδιά στις παιδικές χαρές. Το αποτέλεσμα? Οι όχθες έχουν γεμίσει απομεινάρια μεγάλων προσδοκιών και ονείρων.
ΜΜΜΜ....σας υποχρέωσα! Πολύ ρομαντικό να σας παρομοιάζω τους ανθρώπους με βουνά, αλλά αν το καλοσκεφτείτε, είναι μια ταιριαστή παρομοίωση, ιδιαίτερα αν βοηθάει και το παρουσιαστικό!!!


'Αλλο θέμα....

Περιμένω να περάσει η ώρα να πάρω τον γιόκα μου από ένα πάρτυ, και γράφω για να μη κοιμηθώ. Τι τραβάμε και μεις, να κάνουμε σκοπιά!
Έχω που λέτε ένα πρόβλημα με το αλκοόλ. Το τι έχω πει στο παιδί δεν λέγεται.
Και μου απαντά ο έφηβος. Πώς κάνεις έτσι? Άν είναι τόσο κακό δεν θα το πουλάγανε ελεύθερα.
Και του εξηγώ για το κέρδος, για τους φόρους, για όλα και πάλι δεν πείθεται ότι έχω δίκιο. Του εξηγώ ότι το κράτος έχει καζίνο που τα διαφημίζει, και κλείνει το καφενείο που παίζονται χαρτιά. Όταν τα ποσοστά των νέων με πρόβλημα στο αλκοόλ γίνει πρόβλημα στην παραγωγή, τότε θα αρχίσουν να γράφουν στα μπουκάλια. ΤΟ ΑΛΚΟΟΛ ΣΚΟΤΩΝΕΙ. ΤΟ ΑΛΚΟΟΛ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΣΟΒΑΡΗ ΒΛΑΒΗ ΣΤΟ ΣΥΚΩΤΙ.

Αλλά πως να με πιστέψει το παιδί, που στα σπίτια που πάει οι άλλες μαμάδες έχουν την βότκα και το ουίσκι, έτοιμο για τα παιδιά?
Τα είδα και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Της λέω. - Τι κάνεις βρε Δήμητρα? Τα παιδιά είναι 15 χρονών, αν είναι έτσι γιατί δεν μοιράζεις και τσιγάρα?
Και είναι μια χαρά άνθρωπος, φαντάζομαι οι άλλοι.......

Μετά φταίνε για όλα οι γονείς. Εντάξει, αλλά τι να κάνεις όταν ένα βήμα έξω από το σπίτι επικρατεί το απόλυτο μπάχαλο. Τους λες ότι κάνει κακό, και το σερβίρουν στα σπίτια..άντε να βγάλεις άκρη...


Και άλλο θέμα......

Πάει και ο Ιούλιος. Βγαίνουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων σε λίγες μέρες.Των αγγλικών εννοώ. Τι θα ακούσω πάλι, ούτε μπορώ να το φανταστώ, γιατί όπως ξέρετε αν περνάει το παιδί, διάβαζε, αν όχι, φταίει η δασκάλα! Εύκολα και ξεκάθαρα συμπεράσματα...

Και τέλος.........

δεν έχει άλλο θέμα, ελπίζω να κοιμάστε και να μη ξενυχτάτε στα χαζά όπως εγώ.

Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω Μάρθα Βούρτση!

Τότε,
Με μαντήλι δάκρυ και σταυρό.
Τώρα,
με μακιγιάζ, κομπολόι, και αυτοκίνητο αεροδυναμικό!
















Ναι, ναι , όπως σας τα λέω!
Όταν ήμουν πιο μικρή, γιατί μικρή είμαι και τώρα,!!!, όταν κάποια ήταν κλαψιάρα, την λέγαμε
Μάρθα Βούρτση. Και ποιος δεν την έχει δει στις παλιές ασπρόμαυρες ταινίες, να παίζει το φτωχό,ΠΑΝΤΑ, τίμιο ΠΑΝΤΑ, ευαίσθητο και ηθικό ΠΑΝΤΑ, κορίτσι του απλού λαού, που πραγμάτωνε το όνειρο της μεταπολεμικής Ελλάδας, όπου το καλό αμειβόταν, τα βάσανα τέλειωναν, και ο πλούσιος ΠΑΝΤΑ, αλλά καλός ΠΑΝΤΑ, και συνάμα λίγο μουρόχαυλος ΠΑΝΤΑ γαμπρός, αποκαθιστούσε την πτωχή και πολλάκις αμόρφωτη νέα, μπροστά στα μάτια Θεού και ανθρώπων.
Επειδή από μικρή ήμουν στριμμένη, και δεν χώνευα τις κλαψιάρες, ούτε πίστευα ποτέ ότι υπήρχε ούτε ένα ψήγμα αλήθειας σε αυτές τις ιστορίες, την καημένη κυρία Μάρθα, την είχα πολύ του πεταματού. Όπως τους είχα άλλωστε και όλους που έκφρασαν την φιλοσοφία, η ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ, ΤΟ ΓΙΑΠΙ ΤΟ ΠΥΛΟΦΟΡΙ ΤΟ ΜΥΣΤΡΙ, και όλα τα παρεμφερή!

Μου προκαλούσε απέχθεια, αυτή η δουλικότητα, η προσκόλληση σε μια ταπεινότητα που μύριζε ηθικολαγνεία, με τους παπάδες, αστυνόμους, και όλα τα παρελκόμενα μιας κοινωνίας που με γέμιζε νευρικότητα, και δεν ήθελα να έχω καμιά σχέση! Να φανταστείτε το τρίτο στεφάνι του Ταχτσή, το άφησα στο καράβι, επειδή είχα συγχιστεί με όσα έγραφε! Μετάνιωσα βέβαια, αλλά ήταν αργά!

Και ερχόμαστε στο τώρα!
Κοιτάξτε την κυρία Μάρθα! ΚΥΡΙΑ! Μοντέρνα, χαρούμενη, ωραία, μέσα σε όλα, μια χαρά!!
Παρά τα χρόνια της, αποπνέει υγεία, ευημερία, ισορροπία, και ηρεμία.
Θα μου πείς, ρόλοι είναι, τι περίμενες? Μπααα! Δεν το πιστεύω. Φαίνεται ο μεγάλος άνθρωπος αν είναι καλά η όχι. Όπως και να είναι, η κυρία Μάρθα, στα μάτια μου εκφράζει, τα πάθη τις αγωνίες και τα βάσανα που πρέπει να περάσουμε μικροί, για να έχουμε καλά γεράματα, και έτσι και γω λέω, ότι όταν μεγαλώσω, θέλω να είμαι σαν την ΜΑΡΘΑ ΒΟΥΡΤΣΗ!
PS
Πλάκα έχει να το διαβάσει!!

ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΣΟΦΙΑ !

Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένας πικρόχολος ,είρωνας, και ευερέθιστος άνθρωπος που ζούσε σε μια μακρινή πόλη της Κίνας, αλλά που θα μπορούσε επίσης να ζει στο διπλανό σπίτι, ακόμα και στο διπλανό δωμάτιο.
Οι δουλειές του πήγαιναν καλά, η οικογένεια του μεγάλωνε, τα λουλούδια στους κήπους άνθιζαν, αλλά τα χαμόγελα ήταν λίγα, τα μάτια ριγμένα στη γη, και τα λόγια που του αντιστοιχούσαν από τα μέλη της οικογένειας του, όλο και λιγόστευαν.

Αναρωτήθηκε λοιπόν, τι μπορεί να φταίει, και όπως ήταν εγωιστής, και νόμιζε πως τα έκανε όλα σωστά, δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει τους δικούς του, έτσι πήγε στον σοφό της περιοχής και του εξέθεσε το πρόβλημα του.

Ο σοφός του είπε ότι ο χαρακτήρας του ήταν η ρίζα του κακού. Ότι δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχει πάντα δίκιο, ότι σε μια αντιπαράθεση ιδεών, των άλλων να είναι πάντα λάθος, η χαζές, η λειψές. Ό σοφός του είπε αν έχει ποτέ αναρωτηθεί, αφού είναι τόσο σίγουρος ότι όλα όσα λέει είναι σωστά, γιατί δεν υπάρχουν ευχάριστες συζητήσεις στο σπίτι, αλλά έχουν περιοριστεί μόνο στα αναγκαία.

Ο άνθρωπος μας την πρώτη φορά, έφυγε σκεπτικός, παρατήρησε όμως όλα όσα του είπε ο σοφός, κατάλαβε ότι είχε δίκιο και ξαναγύρισε για συμβουλές.
Ο σοφός του είπε να καρφώνει ένα καρφί στην αυλή, κάθε φορά που στεναχωρούσε κάποιον, κάθε φορά που κάποιος ενώ μιλούσαν σταμάταγε την κουβέντα και έφευγε, κάθε φορά που με τα σχόλια του, κάποιος σταματούσε να γελά.

Επειδή ο άνθρωπος μας ήταν αποφασισμένος να αλλάξει, έκανε ότι του είπε ο σοφός.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, και η αυλή του γέμισε καρφιά. Τόσα πολλά, που δεν υπήρχε πια χώρος για άλλα.
Τότε ξαναπήγε στον σοφό να του πεί, ότι επιτέλους το κατάλαβε, και ήταν έτοιμος για το δεύτερο βήμα.
Ο σοφός του είπε, να βγάζει ένα ένα τα καρφιά, και να ζητάει συγνώμη από όποιον πλήγωσε, πρόσβαλλε, μείωσε, στεναχώρησε, αγνόησε.
Ο φίλος μας το έκανε και ένιωθε ότι ξαναγεννήθηκε, μιας και οι κουβέντες με την οικογένεια του ήταν πια πιο ευχάριστες, γελούσαν περισσότερο και οι ώρες μαζί τους είχαν γίνει πολύ πιο όμορφες. Αισθανόμενος πολύ περήφανος για το προσωπικό του κατόρθωμα πήγε στο σοφό να του πει το επόμενο βήμα.
Ο σοφός του είπε, να πάει στην αυλή και να την παρατηρήσει πολύ καλά. Τα καρφιά είχαν φύγει αλλά οι τρύπες ήταν ακόμα εκεί. Έτσι είναι και στις καρδιές των ανθρώπων του είπε. Για αυτό πρόσεχε από πριν, από δω και μπρος, και αν το καταλάβεις αμέσως, αμέσως να προσπαθήσεις να το διορθώσεις.

AFRICA!! - DARFUR.

Για να σωθεί ένα είδος υπό εξαφάνιση, το δηλώνουμε και μετά γίνεται προστατευόμενο και ζει σε επίσης προστατευόμενο χώρο.Natural resorts... Γιατί τα λέω τώρα αυτά?
Άκουσα ότι ο δολοφόνος που το έπαιζε αρχηγός κράτους κρίθηκε ένοχος εγκλημάτων και φοβούνται τα αντίποινα στους καταυλισμούς του Darfur..
Αν λοιπόν απαρνηθούν την ανθρώπινη υπόσταση τους, μιας και την αξιοπρέπεια που έχουν τους την έχουν στερήσει εδώ και καιρό, θα έχουν την μεταχείριση των Πάντα ,της λευκής πολικής αρκούδας, και τόσων άλλων άγριων θηρίων, που αφού τα αποδεκατίσαμε , τώρα τα προστατεύουμε.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι καταυλισμοί δεν έχουν πολλές ελπίδες, και οι οργανισμοί που προσπαθούν να βοηθήσουν βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση. Σκοτώνουν τους γενναίους οδηγούς που μεταφέρουν τα τρόφιμα, τους απειλούν σε κάθε βήμα, δεν έχουν και πολλούς πόρους, και τα χρονικά περιθώρια στενεύουν δραματικά.

Ας τους ανακυρίξουμε λοιπόν endangered species μήπως και γλυτώσουν . Μπορεί να είναι και η μόδα του μέλλοντος.
Μέσα σε natural habitat να μπορούμε να εξετάζουμε διάφορες φυλές του Αμαζονίου, της Ασίας, της Αφρικής, σε συνθήκες μεταμοντέρνου ζωολογικού κήπου, και θα πρέπει να είναι και ευγνώμονες στους λευκούς και στους πουλημένους ομοίους τους, αφού έτσι θα ζουν σαν ζώα, αλλά δεν θα βιάζονται , σφαγιάζονται , κακοποιούνται με κάθε δυνατό η ασύλληπτο τρόπο.

Το Darfur, δεν απασχολεί την Δύση. Πιο πολύ κουβέντα γίνεται για το αν έχει δικαίωμα η όχι να φοράει την μαντίλα η την μπούρκα η κάθε μουσουλμάνα.
Αυτό το έγκλημα, που γίνεται σε συνέχειες τόσα χρόνια, δεν τυχαίνει της αμέριστης υποστήριξης ούτε της Αμερικής. Το ΙΡΑΚ, καταναλώνει όλη την ανθρωπιστική τους ενέργεια.

Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα εμείς, και αυτό είναι που με κάνει να νιώθω μια βαθιά θλίψη, και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ότι όταν οι γερμανοί είδαν στο σινεμά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, έκλαιγαν και έλεγαν ότι ήταν αθώοι, ότι δεν ήξεραν τίποτα.

Στην προκειμένη περίπτωση, στερούμαστε αυτής της δικαιολογίας.....οι δικαιολογίες λιγοστεύουν..............οι δικαιολογίες έχουν τελειώσει από καιρό.........και μεις οι δυτικοί άνθρωποι έχουμε κατάθλιψη και προβλήματα πάχους.............

Α- TAΞΙ - A !!

Το ελεύθερο ταξί
είναι λέξη μαγική!








Το ταξί βγάζει μεροκάματο για τους ταξιτζίδες, και οι ταξιτζίδες βγάζουν την πίστη του κάθε ανημέρωτου πολίτη, που έχει την ψευδέσθηση ότι θα εξυπηρετηθεί από κάποιο τυχαίο ταξί στον δρόμο.
Η λέξη κλειδί, είναι το τυχαίο, γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο στον κόσμο του ταξί.

Πρώτα από όλα πρέπει να λάβουμε υπ΄όψιν μας ότι για να πάρει κάποιος την άδεια ταξί, πρέπει απλώς να έχει ένα επαγγελματικό δίπλωμα, και να απαντήσει σε 20 ερωτήσεις.
Δέν χρειάζεται να ξέρει την πόλη, ούτε τα μνημεία, ούτε τα νοσοκομεία, ούτε περνάει από μια απλή εξέταση κάποιου ψυχολόγου. Ένα χαρτί καθαρού ποινικού μητρώου αρκεί, για να εμπιστευτούμε έναν άγνωστο να μεταφέρει εμάς, τα παιδιά, τους άσχετους με την πόλη, και εν κατακλείδι τον-την πολίτη, που έχει την αυταπάτη ότι τον μεταφέρει ένας επαγγελματίας.

Τα 17.000 χιλιάδες ταξί που κυκλοφορούν στην αγαπημένη μας Αθήνα, δεν είναι αρκετά μιας και κατά ομάδες δουλεύουν διαφορετικά, και αντιλαμβάνονται τελείως διαφορετικά το επάγγελμα τους.
Υπάρχουν τα ράδιο-ταξί, όπου τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Πληρώνεις διπλά και τριπλά την διαδρομή, αλλά σε παίρνουν από την αφετηρία και σε αφήνουν στον προορισμό σου. Ανάλογα τους πελάτες και η συμπεριφορά.
Δεν θα ξεχάσω, πόσο ευγενικοί είναι οι οδηγοί που συνεργάζονται με το Intercontinental. Μου άνοιξαν την πόρτα, την κράτησαν να βγώ, ήταν ντυμένοι με σακάκι, και το ταξί έλαμπε.
Μια άλλη κατηγορία που μοιάζει με τα ραδιο-ταξί, είναι τα ταξί που δουλεύουν μόνο με πελάτες μέσω τηλ. Βλέπεις μια πολύ ωραία μερσεντές, αλλά ποτέ δεν είναι σηκωμένη η σημαία. Τώρα ξέρετε το γιατί.
Η κατηγορία των επαγγελματιών, που όπως φαίνεται η μοναδική που είναι στον δρόμο για να μας εξυπηρετήσουν, είναι και η μικρότερη, αφού σταματούν στο κάθε σήμα, και δεν ρωτούν που πας, περιμένουν στις πιάτσες, και το λιγότερο ενοχλητικό που κάνουν, είναι να κάνουν διπλή η τριπλή κούρσα.
Οι άνθρωποι αυτοί, προσπαθούν να βγάλουν το μεροκάματο, και γίνονται πολλές φορές οι αποδέκτες των παραπόνων μας, που συνήθως ξεκινούν από τους άλλους.
Από αυτούς που δρουν με όρους μαφίας, έχοντας χάσει κάθε συναίσθημα που σχετίζεται με άνθρωπο, αντιμετωπίζοντας τον κόσμο τόσο ψυχρά, όσο και τα κρύα του λουτρού που ελπίζω να βρεθούν κάποτε, όταν μπουν σε τάξη λόγω Ευρώπης. Ελπίζω τουλάχιστον!!
Έχουμε λοιπόν την μαφία του Κηφισού, όπου μπαίνουν μπροστά στην έξοδο των επιβατών, και αφού ανακρίνουν τους καημένους επιβάτες, τους στοιβάζουν και φεύγουν. Αν ο προορισμός είναι κοντινός, τον στέλνουν στην πιάτσα, όπου περιμένουν υπομονετικά οι σωστοί οδηγοί.
Μια άλλη κατηγορία, είναι αυτή του αεροδρομίου, και των νυχτερινών κέντρων.
Χτες στην Ραφήνα, είδα και κάτι καινούργιο. 30 τουλάχιστον ταξί, μαζεμένα στο λιμάνι και οι ταξιτζίδες άφαντοι. Το αποτέλεσμα ήταν ότι περίμεναν να έρθουν τα λεωφορεία για αεροδρόμιο και να φορτώσουν τους τουρίστες και να τους πάρουν όσα όσα. Επίσης τα καράβια από τα νησιά μετέφεραν πιο επικερδή κούρσες από μας που περιμέναμε εκεί. Σε όσα ταξί ρώτησα αν μπορούσαν να με εξυπηρετήσουν, η απάντηση ήταν αρνητική αφού ως φορτίο ήμουν ασύμφορο 4 άτομα μία κούρσα.
Αν κάποιος θέλει να πάει στη Ραφήνα με ταξί, μη περιμένει άδικα στην σωστή θέση. Δεν πρόκειται να βρεί άκρη. Πάντα πάω από την άλλη, και αφού μπαίνω κλείνω και την πόρτα, μετά λέω τον προορισμό, και μετά βρίζουν αλλά δεν μπορούν να σε πετάξουν και έξω.
Τα ταξί, θέλουν αναβάθμιση, οι ταξιτζίδες ριζική αλλαγή, τα αυτοκίνητα, τα περισσότερα, μάζεμα και πέταμα, αλλά έχει έρθει πια η ώρα να γίνει κάτι και για αυτό.
Σε απάντηση ενός ευγενούς οδηγού στην ερώτηση του, Μα εγώ μλκας είμαι και δουλεύω σωστά? του είπα, το ξέρω ότι στην Ελλάδα μετράς όσα έχει η τσέπη σου, αλλά με το να φέρονται στους ανθρώπους σαν αντικείμενα, αυτοί χάνουν κάθε ίχνος ανθρωπιάς τους, και οι ευσυνήδητοι θα είναι αυτοί που θα καταξιωθούν τελικά σαν επαγγελματίες.

Το Ηammer , η Agila και το κακό συναπάντημα!

Σήμερα το πρωί δεν σηκώθηκα και πολύ καλά. Είχε πέσει η πίεση, και το αίμα κυλούσε σαν το νερό τις μέρες μεγάλης κατανάλωσης. Με λίγη δύναμη. Παρόλα αυτά, πήγα στη δουλειά, και σκεφτόμουν, αν θα αντέξω μέχρι το μεσημέρι, τι να μαγειρέψω, πότε θα ψωνίσω, και όλα αυτά που ταλανίζουν την σύγχρονη γυναίκα.
Στο διάλειμμα, με την αγαπημένη μου ασημένια και πορτοκαλί Agila, πήγα στην αγορά πρός άγραν τροφής, και συγκεκριμένα ψαράκια. Το ψαράδικο βρίσκεται παραπλεύρως μανάβικου, του οποίου ο ιδιοκτήτης συνεχώς και αδιαλείπτως κλείνει και το πεζοδρόμιο αλλά και τον δρόμο, με ένα φορτηγό, από όπου κατεβάζει διάφορες προμήθειες μέσω ανυψωτικού μηχανήματος.
Ο δρόμος στενός και η διέλευση δύσκολη, αν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα είναι λίγο μεγάλα.
Ενώ άραζα την Ατζίλα μου λοιπόν, το μικρό και χαριτωμένο αυτοκινητάκι μου, παραπλεύρως
πάρκαρε και το Hammer. Ένα γκρί μαύρο θηρίο, από το οποίο κατέβηκε ένας πολύ πλούσιος γερούλης, που όλοι τον ξέρετε, αλλά δεν θέλω να να τον εκθέσω τον άνθρωπο.
Μπήκαμε σχεδόν ταυτόχρονα στο ψαράδικο, όπου ο πάντα ευγενής ψαροπώλης, δεν ήξερε πως να με ξεφορτωθεί γρήγορα, για να ασχοληθεί με τον γερούλη, που γερούλης , γερούλης, αλλά πάντα έχει πολλούς καλεσμένους-ες, και ο λογαριασμός του είναι αντιστρόφως ανάλογος με τα ψάρια που μπορεί να καταναλώσει.!
Εκείνη λοιπόν την κρίσιμη ώρα της επιλογής, ένα άλλο φορτηγό προσπαθούσε να περάσει ματαίως τον δρόμο.
Και ερχόμαστε στο θέμα μου.

Έχουμε λοιπόν, 1. Ένα φορτηγό που είναι παράνομο, και εκφράζει απολύτως την ιδέα που έχουν πολλοί έλληνες για το πως γίνονται οι δουλειές. Με το - μισό λεπτό ρε παιδιά!
Με το επίσης ελληνικό, -Τι να κάνουμε?
Με το να απλωνόμαστε και να οικιοποιούμαστε δημόσιους χώρους, για να κάνουμε τη δουλίτσα μας βρε αδελφέ, χωρίς να σεβόμαστε ούτε πεζούς, ούτε οδηγούς!

Έχουμε κατά 2 ον , ένα αντιπρόσωπο του κεφαλαίου, που έχει συνηθίσει όλοι να κάνουνε μπαρντόν, γιατί το όνομά του είναι ΚΑΛΟΣ ΠΕΛΑΤΗΣ , και δεν σκέφτεται καν, ότι αυτό το όχημα δεν είναι για αυτούς τους δρόμους, και αφου λεφτά έχει, να πάρει και ένα πιο μικρό.
Εδώ που τα λέμε, και το καγιέν μικρότερο είναι από αυτό!

Έχουμε και μια μικρούλα ατζίλα, που τι χώρο να πιάνει?, παρκαρισμένη ωραία ωραία, ακρίτσα ακρίτσα.

Μου λέει λοιπόν ο συμπαθής κατά τα άλλα ψαροπώλης, - Μπορείς να πάρεις το αυτοκίνητό σου γιατί ενοχλεί?
-Το δικό μου ενοχλεί? Του λέω. Το τάνκς δεν ενοχλεί?
Κάτι πήγε να ψελλίσει ο γερούλης, αλλά πήγα και έδεσα την Ατζίλα αλλού!!

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι αξίζεις ότι πληρώνεις!
Ακόμα ότι η σχέσεις του τύπου, ΣΕ ΠΛΗΡΩΝΩ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΜΕ ΓΛΥΦΕΙΣ
πάει πακέτο με τη σχέση του τύπου , ΣΕ ΓΛΥΦΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΡΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ.

Ανάμεσα σε τρία αυτοκίνητα, που οι ιδιοκτήτες τους ανήκουν σε διαφορετικούς χώρους, η ελληνική νοοτροπία για το πως δουλεύουμε,σχετιζόμαστε, και εν τέλει ζούμε, έκανε σθεναρά την παρουσία της, και εξανεμίστηκε στη ζέστη και στον αέρα.

ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ

Η Ζωή μπορεί να είναι πολύ σκληρή για τις μετριότητες.
Όντως...Σας το λέω εκ πείρας.
Γεννήθηκα με ένα μέτριο ύψος, με μια μέτρια φυσιογνωμία. Θα έλεγε κανείς ότι θα γινόμουν ιδανική πράκτορας στον ψυχρό πόλεμο, αφού θα πέρναγα παντού απαρατήρητη.
Το καλό είναι ότι πουθενά στον κόσμο και αν πήγα δεν ένιωσα οποιαδήποτε απειλή, αφού κανείς δεν με προσέχει. Ούτε οι μικροπωλητές στους δρόμους, δεν μου χαλαλίζουν ένα άπλωμα του χεριού για να μου προσφέρουν ένα πακέτο χαρτομάντηλα η σπίρτα!!

Από άποψη εξυπνάδας, επίσης το μυαλό αντιστοιχεί στην εμφάνιση. Ένα μυαλό που χωράει όσα αντέχει η καρδιά να αγαπάει, και μια μνήμη που δεν σβήνει τίποτα, πως να πορευτείς σε αυτή τη ζωή? Από το σχολείο πάντα θεωρούσα πολύ σημαντικό το κάθε σήμερα, την κάθε ανατολή, το κάθε ηλιοβασίλεμα. Περνούσα ώρες να παρακολουθώ τα χρώματα να αλλάζουν τα νερά, τα σύννεφα να γράφουν ιστορίες στον ουρανό, παρακολουθούσα ευλαβικά τον Πετρίδη στο ραδιόφωνο, και δεν άφηνα καμιά στιγμή παιχνιδιού, να πηγαίνει χαμένη.

Και έτσι μεγάλωσα, χωρίς να αφοσιωθώ σε καμιά επιστήμη, χωρίς κανένα εξαιρετικό ταλέντο, χωρίς βραβεία η κανενός είδους σημαντικής δημόσιας αναγνώρισης.

Υπάρχει μία παροιμία που λέει, ότι δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια!
Μπορεί να έχει και δίκιο, που έχει σίγουρα κάποιο, αλλά ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τον ανταγωνισμό. Πάντα πίστευα, πως είναι αρκετό να κάνει ο καθένας ότι μπορεί, να φτάσει τον δικό του καλύτερο εαυτό, και αυτό είναι αρκετό.
Το που καταναλώνει ο καθένας την ενέργεια του, είναι μια προσωπική επιλογή, και δεν μπορείς να έχεις άποψη για κάτι αν δεν έχεις άποψη για το όλον.

Λοιπόν γιατί τα γράφω όλα αυτά. Προσπαθώ να καταλάβω γράφοντας, γιατί βγάζω καντήλες με κάθε είδους βραβεία. Για κάθε μαθητή που παίρνει ένα βραβείο, υπάρχει ένα παιδί που έχει δώσει ότι καλύτερο είχε, αλλά δεν αναγνωρίζεται από κανέναν, για κάθε αθλητή που ανεβαίνει καθαρός στο βάθρο, υπάρχουν χιλιάδες που αγαπούν το σπόρ, και το ευχαριστιούνται με την καρδιά τους , χωρίς να αφήνουν τη ζωή να φεύγει αγωνιώντας μόνο για την πρωτιά.

Δεν μιλάω φυσικά για τα βραβεία Νόμπελ η το Πούλιζερ, αλλά τα μικρά βραβεία, που χαρακτηρίζουν την καθημερινή ζωή μας, που πολλές φορές δίνονται και χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα, και αυτά κάνουν στα μάτια των παιδιών τον διαχωρισμό να παίρνει διαστάσεις μεγαλύτερες από ότι πραγματικά έχουν.

Μιλάω τελικά, ως μετριότητα, να μας αφήσουν ήσυχους, να ζήσουμε τις μικρές μας νίκες, χωρίς να νιώθουμε ενοχές που δεν έχουμε μεγάλες.
Να ζήσουμε τις καθημερινές μας επιβραβεύσεις σαν να είναι τα μεγαλύτερα βραβεία,
να είναι εν τέλει το κέντρο του κόσμου μας, τόσο σημαντικό όσο και αυτό που απλώνεται τριγύρω.

Σημείωση

Τον χαφιέ τον έβγαλα, να νιώθετε ελεύθερα να μπαίνετε χωρίς να σας παίρνει κανείς είδηση!
Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα!

Και μετά ήρθαν οι...σφίγγες!!

Το Σάββατο η θάλασσα ήταν χλιαρή και η ζέστη μεγάλη. Στο τέλος, προς την δύση δρόσισε
και η ατμόσφαιρα ήταν μαγευτική.

Το ταπεινό και απλό αυτοκίνητο είναι μια Φεράρι, και πήρα φωτογραφία ενώ οδηγούσα, για να δείτε ότι μια φωτογραφία λέει χίλια ψέμματα, αφού για να δεις άλλη Φεράρι εδώ, δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση.

Σήμερα η παραλία Τσακαίοι, στα Μεσοχώρια της Κεντρικής Εύβοιας, βούλιαζε από κόσμο. Το ίδιο και οι ταβέρνες που υπάρχουν τριγύρω.
Το τι αστακομακαρονάδα καταναλώθηκε δεν λέγεται!! Θα κηρυχθεί ο αστακός προστατευόμενο είδος!!!

Το πρωί , πριν από όλα αυτά, με τσίμπισε μια σφίγγα! Πήγα για καλό και για κακό στο νοσοκομείο, μη πάω και σαν το σκυλί στ' αμπέλι.., η μάλλον στην παραλία...
Η αγροτικός μου είπε να αναπνεύσω για να με ακροαστεί.
Να αναπνεύσω όπως το νερό είναι κρύο, η όπως βλέπεις ένα θρίλλερ και φοβάσαι!
Ρώτησα η ασθενής..
Αν είχα αλλεργία δεν επρόκειτο να έκανα τέτοια σχόλια, και αφού η γιατρός μου έδωσε το οκέι, έφυγα για την παραλία.

Στο δρόμο σκεφτόμουν ότι ωραίο το καμάρι να είναι γιατρός το παιδάκι σου, αλλά το πρήζει ο κάθε υποχόνδριος σε κάποιο τόπο μακρινό,,, δεν είναι και ότι καλύτερο....
Τέλος πάντων τέλος καλό όλα καλά, και ευτυχώς η γιατρός ήταν ευγενής και δεν με έκανε να νιώσω ηλίθια και φοβιτσιάρα......

That's all folks!!

ΟΜΑΜΠΑ ΜΠΛΟΥ!

Εκτός των άλλων ο Ομάμπα, παραδέχθηκε την ανάμειξη του στο σκάνδαλο του ΟΤΕ. Μάλλον είναι ο κύριος μέτοχος μιας και ταυτίζει το όνομα του με τον ΟΤΕ. !!









θυμάστε ένα τραγουδάκι παλιό, που έλεγε..Ο mammy, mammy blue, oh mammy blue,...

Λοιπόν ας το αλλάξουμε λίγο,

Oh ompaba blue, oh omaba blue,
oh maba maba
omaba blue, omaba blue

κοντεύεις πρόεδρος να βγεις,
ο Μάμπα
την Χίλαρυ θα φορτωθείς
Ο μάμπα
μάπα το καρπούζι
θα το δείς
Ο μάμπα,
Ο μάπα μπλού, ο μάμπα μπλού.

Στο Λευκό Οίκο σα θα μπείς
ο μάπμα
τον Κώστα θα δεξιωθείς
ο μάμπα,
με της Ζίμενς το μετρητό
ο μάμπα\
το δώρο θάναι ακριβό
ο μάπμα μάπα μπλού
ο μάπα μπλού.

Ας υποθέσουμε ότι αυτή είναι μια παρενέργεια του καύσωνα!

Τα μπλόγκς αρχίζουν να μοιάζουν με γραφείο δημόσιας υπηρεσίας τον Αύγουστο. Πήραν όλοι των οματιών τους και μη τον είδατε τον Παναή!
Και ακόμα να μη έχουν φύγει, πάνε βόλτες οι άνθρωποι, δεν κάθονται μέσα. Και πολύ καλά κάνουν. Τα δελτία του Μαλακαλέλη είναι για να διδαχθούν στο πανεπιστήμιο ως τι σημαίνει απαράδεκτη δημοσιογραφία και ρεπορτάζ. Έχουν ανακαλύψει και αυτό το τρελλό. νεανικό κοινό, και το ξεροκοπανάνε μέρα νύχτα. Ποιός τους έχει κοροιδέψει ότι η νεολαία είναι χαρούμενη με το να γίνεται λιάδα στα κλάμπ μέρα νύχτα και κυρίως στη Μύκονο.
Τι αποθυμένα βλέπεις, τι καταπιεσμένη λίμπιντο, τι κόμπλεξ κατωτερότητας, τι φτήνια στο χιούμορ, τι κρυάδες και αηδίες...απίστευτο. Δείχνουν και καλά κάτι κοριτσάκια μου μάζευαν λεφτά όλο τον χειμώνα για να τις πάρει η τηλ. σε κάνα κλάμπ, και κάνουνε μια χαρά,,,μα μια χαρά.... Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει.!!
Καί νάσου καμάρι οι ρεπόρτερ του κυρίου Μαλακαλέλη!!

Επίσης ενημερώθηκα από την τηλ. όταν διάβαζαν τις εφημερίδες ότι μια κυρία Στασινοπούλου, στέφθηκε βασίλισσα των μπλόγκς. Έλεος κύριε Γεωργίου, Έλεος! Άκόμα και δώ τέτοια πράγματα!
Οφείλω λοιπόν να ενημερώσω τους αγαπητούς μπλόγκερς, ότι δεν αναγνωρίζω κανενός είδους εκπρόσωπο και κανενός είδους αξίωμα μέσα στα μπλόγκς.
Μπορεί να είναι η καλύτερη η κυρία, και καμιά ανάμιξη να μην έχει, αλλά για κακό και για καλό, τα λέω. Ξέρει κανείς τίποτα περισσότερο?

Πάω να βγάλω το παστίτσιο,,μη τους αφήσω και νυστικούς!!

SCHOOLWAVE

SCHOOLWAVE...........................

.............................

Σήμερα , αύριο, και την Κυριακή, στο θέατρο Βράχων γίνεται το ΣΚΟΥΥΥΥΥΛΓΟΥΈΙΒ!!
Τρελλή χαρά για τα πιτσιρίκια που θα πάνε από όλα τα μέρη της Ελλάδας, και της Αττικής, να παρακολουθήσουν συνομιλήκους τους, να παίζουν μουσική, να κάνουν κόλπα με τα ποδήλατα, να παίζουν βίντεο γκέιμς, αλλά το σπουδαιότερο, θα έχουν την τιμητική τους αυτά τα ίδια.

Θα καμαρωθούν, θα στολιστούν, θα κοιτάνε να δουν αν είναι τόσο όμορφα όσο πιστεύουν, τόσο μοντέρνα, τόσο ιν.
Πέρισυ πήγα και γω, γιατί ο γιός μου ήταν πιο μικρός για να πάει κατά μόνος του με τους φίλους του. Πήγα και τους παρακολουθούσα από μακρυά, εννοείται, γιατί μια μάννα όλα θα τα κάνει για τα παιδιά της σε αυτή τη ζωή, αλλά η συγκεκριμένη μάννα, το έκανε με μεγάλη ευχαρίστηση. Θυμήθηκε τα νιάτα της, έπιασε κουβέντα με τους δίπλα ΕΜΟ,που είχαν έρθει από την Κρήτη, με όλους όσους μοίραζαν διαφημιστικά για τις διάφορες ομάδες, με ένα τρομερό παιδί, για τις ανεξάρτητες μουσικές σκηνές, και το πόσο πραγματικά ανήκει στους νέους η διοργάνωση με τόσος χορηγούς του συστήματος. Είχε πάνω του από σκουλαρίκια και καρφιά, την Άρτα και τα Γιάννενα σε έκδοση piercing,αλλά πολύ γλυκό και ψαγμένο άτομο.
Μετά, ενημέρωσα και τον γιόκα μου, για όλα όσα είχα μάθει, και περάσαμε αυτοί καλά και εμείς, φυσικά, πάντα! καλύτερα γιατί μάθαμε και τόσα πράγματα.
Το μελανό σημείο, ήταν οι χιλιάδες μπύρες που καταναλώθηκαν.
Δεν έχουμε καταλάβει ότι η μπύρα και γενικά το αλκοόλ,σκοτώνει χειρότερα από το τσιγάρο!

Φέτος πήγε με την παρέα του, χωρίς συνοδεία. Πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά να παίρνουν τον δρόμο τους. Να γνωρίζουν πως μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους ,και να τα βγάζουν πέρα μόνα τους.

Διαβάζω γύρω γύρω, για το πως μεγαλώνουν τα αγόρια, και τα παιδιά γενικώς και οφείλω να ομολογήσω ότι ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ, δεν έχω. Όχι μόνο εγώ, αλλά και πολλοί γονείς που ξέρω............. Ελπίζω όλοι στο τέλος να βρίσκουν τον δρόμο τους!

ΆΛΛΟ ΘΕΜΑ τώρα...

Πριν πολλά χρόνια που ασχολιόμουν με θρησκείες και αιρέσεις, είχα μάθει για την Σαιντολογία.
Λοιπόν στην Κάρυστο ένας, να μη λέω τώρα λεπτομέρειες, με το πρόσχημα των σεμιναρίων για επαγγελματίες, τους δίδαξε το Σχεδιάγραμμα ανθρώπινης αξιολόγησης του Ρον Χάμπαρτ.
Και σας ρωτάω, είναι αυτό η δεν είναι η αρχή ενός προσυλυτισμού?
Είμαι υπερβολική που έχει τσουτσουρώσει το τομάρι μου? (Μου έχει σηκωθεί η τρίχα κάγκελο, η, έχω ανατριχιάσει).

Και άλλο ένα...

Έχουν κολλήσει τα γράμματα και βγαίνουν μεγάλα,παρότι τα βάζω στα μεσαία!!