Σωματοποιημένοι πόνοι !

Πρωινές εικόνες που λειτουργούν σαν βαλσαμάκι στα ψυχοσωματικά, αφιερωμένες εξαιρετικά σε μια φιλενάδα- (ξέρει αυτή!)!



To θέμα είναι ότι οι ευαίσθητοι άνθρωποι περνάνε στο σώμα, ότι τους βασανίζει την ψυχή.
Αυτό που λέμε, μούβγαλες την ψυχή!, αυτό ακριβώς! Και που την πήγες?
Την κόλλησες σαν τσίχλα μασημένη, πάνω στο κεφάλι, στο στομάχι, στην κοιλιά, παντού.

Έτσι λοιπόν είναι τα πράγματα, και τρέχουμε στους γιατρούς για εξετάσεις, αλλά μιας και τα μηχανήματα δεν έχουν ψυχή, δεν βρήσκουν τίποτα. Σου λέει ο γιατρός, υγιέστατη. Τον κοιτάς δύσπιστα μήπως η καταστασή σου είναι τόσο σοβαρή, που δεν τολμάει να στο πεί.
Όχι, επιμένει ο γιατρός. Είσαι μια χαρά!

Αυτό το μια χαρά! Είναι διπλολέπιδη μαχαιριά!
Από την μια χαίρεσαι βέβαια, από την άλλη, λές, "΄Παναγία μου τι έχω? Γιατί να τα παθαίνω όλα τούτα? "
Βγαίνεις στον δρόμο και το μόνο που σου λείπει, είναι η ταμπέλα στο λαιμό." Κλειστόν, λόγω σωματοποιημένων πόνων- περάστε αργότερα"

Τι έχεις τελικά? Ρωτάνε οι αδαείς συγγενείς, συνεργάτες, συνάδελφοι,κλπ, που τις περισότερες φορές σου έχουν προξενήσει αυτούς τους πόνους, " Εεεεε! Τίποτα, είναι από το άγχος' Για να δεις το βλέμμα που δηλώνει ξεκάθαρα, ότι κάτι παίζει με την ψυχική σου κατάσταση.!!

Τώρα , εδώ που τα λέμε, υπάρχουν και ευαίσθητοι άνθρωποι πιο δυνατοί, να αντέχουν στα δύσκολα και να τραβάνε και στην ανηφόρα. Δυστυχώς, δεν ανοίκω σε αυτή την κατηγορία.

ΑΑΧΧ! Νάβρησκα μια ταμπελίτσα.....να για λίγο!!!

Τα νυχτερινά κέντρα δεν είναι πάντα σκοτεινά!

Ο χωριάτης όταν κατεβαίνει στην Αθήνα για πρωτη φορά, κοιτάει γύρω γύρω παραξενεμένος τους χιλιάδες διαβάτες, και αναρωτιέται.
΄Όλος αυτός ο κόσμος, που τρώει? Που κοιμάται? Πού κατουράει?¨

Έτσι το έπαθα λοιπόν και γώ, πηγαίνοντας σε ένα μεγάλο νυχτερινό κέντρο.
Κοίταζα την σάλα, κοίταζα την σκηνή, κοίταζα, και προσπαθούσα να μετρήσω.
Να μετρήσω τους παρκαδόρους, τα παιδιά στην υποδοχή, τα γκαρσόνια, τους τεχνικούς, τις λουλουδούδες, τους μέτρ, τους μουσικούς, τους
τραγουδιστές, τους χορευτές, και όταν κόντευα να υπολογίσω όλον τον στρατό που εργάζεται για να έχουμε εμείς μια νύχτα έξω, πρόσθεσα και τις κυρίες στις τουαλέτες.
Μεροκάματο και αυτό! Πάει με τη φορά η με το κιλό?

Θαύμασα την τελευταία τεχνολογία με ανοικτό το στόμα! Τι ολογράμματα, τι χορευτές, τι ακροβάτες! τι διάδρομοι στη σκηνή, να πηγαίνουν πάνω κάτω, πέρα δώθε, γύρω γύρω!
Τι να βγαίνουν από το δάπεδο χορευτοπαλεστές, τι .τι..τι..να σας πω δηλαδή!


Τα τραγούδια τα ήξερα, αλλά να δείτε θεατρική σκηνοθεσία, και να λές¨Που είμαι εγώ τώρα!! Να πάω να τους τσιμπήσω στη σκηνή να δω αν είναι αληθινοί άνθρωποι?

Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα γίνονται στο ΑΡΕΝΑ, και οι άνθρωποι έχουν φέρει το μέλλον στις παραστάσεις, στο παρόν.

Αλλά έλα που μετά πάλι με έπιασε το να μετράω τους ανθρώπους, τις μέρες που δουλεύει το κέντρο, τα έξοδα, άσε τα νταβατζιλίκια, τι μένει?



Και μετά έβλεπα τους μουσικούς πίσω από τα παραπέτα τους, και μέτραγα, τόσα χρόνια στα ωδεία, τόσα δίδακτρα το μήνα, τόσα χρόνια να στέλνεις το παιδί, για να δουλεύει μέσα στην κάπνα, μέσα στην νύχτα, και πίσω από τα παραπέτα. Α πα πα!

Αυτά λοιπόν, με το Αρένα, που πως να το πεις δεν ξέρεις.
Αλλά στην Πειραιώς, υπάρχουν τόσα κέντρα, και διαφημήσεις στους δρόμους για άλλα τόσα. Μέχρι και τη ΧΑΡΑ ΒΕΡΑ είδα σε

μπάνερ. Αλήθεια, πόσες χιλιάδες κόσμος να δουλεύει τη νύχτα? Όχι στην άλλη καλέ! Στην κανονική! Τώρα με την κρίση με τα κέντρα να δουλεύουν 2 η 3 μέρες την βδομάδα, και αν. Πόσος κόσμος λέει το ψωμί ψωμάκι, και δεν μπορεί να μιλήσει και καθόλου. Ούτε μπλόκα, ούτε διαδηλώσεις, ούτε εκπρόσωποι στα κανάλια, ούτε τίποτα. Είναι νύχτα είναι στα μαύρα και δεν φαίνονται!

Η νύχτα είναι δύσκολη, και οι εργαζόμενοι χρειάζονται το μεροκάματο όσο και όλοι μας, ας
χειροκροτήσουμε λοιπόν τους μουσικούς και όλους τους καλλιτέχνες, ας χαμογελάσουμε

στους υπόλοιπους, ας δώσουμε και ένα μπουρμπουάρ στα παιδιά που είναι μέσα στο κρύο. Δε βαριέσαι! Όλοι ένα γύρω είμαστε, τι νομίζετε?

Η φουκαριάρα η μάννα μου!

Έτσι με ονειρευόταν!!










Η φουκαριάρα η μάννα μου, περίμενε το κοριτσάκι της να μεγάλωσει και να γίνεται μια κομψή κυρία.
Η φουκαριάρα η μάννα μου, ακόμα περιμένει!!! Εκτός από γάμους, βαπτίσεις και άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, η αντιδραστική κόρη, αρνείται πεισματικά να παίξει το παιχνίδι, στρώνω νύχι, ισιώνω μαλλί, και βγαίνω με την γόβα την ψιλή.

Στα παιδικά μου χρόνια, παρηγοριόταν γιατί ήμουνα μικρό, και έπαιζα στους δρόμους. Μπάλα, πόλεμο, βόλους, όλα εκτός από τις κουμπάρες, με τα παλιά τακούνια και τσάντες της μαμμάς.

Μετά, στην εφηβεία, αντί να βλέπει να εξελλίσεται για γλυκειά δεσποινίδα, ψιλή , αδύνατη, όμορφη, μπορεί και ξανθιά, έβλεπε τα τζίν, και τις στρατιωτικές τσάντες, αντί για τακούνια, αθλητικά, και μπότες.
Αντί για κολιέ, δέρματα και νύχια.
Έκανε τον σταυρό της, η φουκαριάρα η μάννα μου, και είχε μια ανησυχία, για το πως θα παντρευτώ, ποιός άνθρωπος λογικός θα βρεθεί να με πάρει, που από ποδήλατο κατέβαινα, σε μηχανάκι ανέβαινα....
Άλλα περίμενε από μένα, και μετά τόσων χρόνων μπίρμπίρι, δοκιμάζω ρούχα και ακούω τη φωνή της να μου κάνει κριτική!
Τα χρόνια περάσανε και κοντεύω να φτάσω στα πρώτα ήντα, και η φουκαριάρα η μάννα μου, ακόμα με βλέπει με φούτερ και τζιν, και της έρχεται να πάρει τα υπογλώσσια πριν την ώρα της.
Τα παιδιά μεγαλώνουν, και σοβαρεύουν, και σε λίγα χρόνια, αντί για την φουκαριάρα την μάννα μου, θα έχω άλλους να με κυνηγάνε, να ντυθώ κατά πως πρέπει.

Η Παλμένια, έγραψε για την μάννα και την κόρη, και αντί για σχόλιο, έγραψα το πόστ.
Εγώ δεν έχω κόρες, επομένως θα κάνω νύφες. Εύχομαι να μη με κοιτάνε λοξά, και να λένε, η φουκαριάρα η πεθερά μου, γέρασε και ακόμα δεν έμαθε να ντύνεται σωστά!

Η ζωή μας στις εκπτώσεις έχει νόημα με δόσεις.

Μιλεούνια ξεχύθηκαν και κατέκλησαν τα Μall, τις αγορές, τα πολυκαταστήματα, και τα outlets.
Με μία λέξη μπορώ να περιγράψω το σκηνικό του Σαββάτου. ΧΑΜΟΣ!
Ο κόσμος με πυρετώδη ρυθμούς, διάλεγαν ρούχα, κοίταγαν τιμές, δοκίμαζαν γρήγορα, και μετά εξαντλούσε την υπομονή του στην ουρά του ταμείου.
Οι πωλητές και οι πωλήτριες έτρεχαν με φρενήρης ρυθμούς να εξυπηρετήσουν τα στοίφη των καταναλωτών που με τόσα καταπιεσμένα καταναλωτικά συναισθήματα έμοιαζαν με κυνηγόσκυλα που πέτυχαν τον λαγό.
Εξουθενωμένες μαμάδες, αυθάδικα παιδιά να κοιτάνε αλλού, μεσήλικες με συγκρατημένο ύφος και συνταξιούχες με μιζανμπλί να κοιτάνε καχύποπτα τις τιμές.
Η πρώτη μέρα των επίσημων εκπτώσεων με βρήκε και μένα , όχι που δεν θα με έβρησκε, στους δρόμους για τα κατά δικά μου θυράματα..εμμμμμ...συγνώμη..για τα ιδανικά μου ευρύματα ήθελα να πω.
Και ανάμεσα στα μαγαζιά,εντελώς τυχαία, έπεσα πάνω στην gallery Αθανασιάδη στο Χαλάνδρι. www.artonline.gr.
Εκεί λοιπόν, είδα καταπληκτικούς πίνακες. Και όταν λέω καταπληκτικούς, το εννοώ.
Όλοι ήταν υπέροχοι, αλλά με μάγεψαν δύο πίνακες της ΣΑΜΑΡΖΙΑΝ ΣΥΛΒΑΝΑΣ.

Δύο πίνακες της λοιπόν με άφησαν άφωνη. Ο πρώτος είναι μια περιγραφή όλης της ζωής ενός νησιού σε έναν πίνακα. Ζωηρά χρώματα, καθαρές γραμμές, ολοκληρωμένες εικόνες, θετική ενέργεια, όλα σε έναν πίνακα γεμάτο θάλασσα, ζωή, και ελληνικά πρόσωπα .
Ο άλλος πίνακας έδειχνε ένα κλωνάρι ελιάς. Σε δύο επίπεδα, με πραγματικό κορμό, αληθινά φύλλα, και σκιές των φύλλων που σε αφήνουν να αναρωτιέσαι αν είναι το φώς η ο πίνακας.

Δεν τους αγόρασα, δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι βρήκα εμπνευσμένους πίνακες, και πολύ ευγενικούς βεβαίως ανθρώπους που δεν δυσανασχέτησαν στην εξερεύνηση μου.

Αν περάσετε από κει, να πάτε να δείτε, και να μου πείτε και σεις την γνώμη σας.

Όσοι δεν έχετε πάει ακόμα για ψώνια, καλές ευκαιρίες σας εύχομαι!

Ένας χρόνος blogging!

Πέρισυ τέτοιο καιρό, άκουσα κάπου την λέξη blog και τι μπορείς να κάνεις μέσα σε αυτό.
Ομολογώ ότι η λέξη που κτύπησε ΠΑΡΑ πολύ ενδιαφέρουσα ήταν το δωρεάν.
Λέω , αφού είναι δωρεάν, για να προσπαθήσω να δω πως γίνεται...
Η αλήθεια είναι ότι η προσπάθεια κράτησε αρκετές ώρες, γιατί είμαι αυτοδίδακτη στα κομπιουτορικά και δυσκολεύομαι αρκετά.
Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη, γιατί επιτέλους θα μπορούσα να γράψω τα παραμύθια μου κάπου και να τα μοιραστώ με κάποιον.
Δεν ξέρω γιατί αυτό είναι σημαντικό για μένα. Δεν πιστεύω ότι είναι κάτι το εξαιρετικό, και όμως, ένιωθα την ανάγκη να τα γράψω δημοσίως.
Όμως πέρασαν αρκετοί μήνες να το κάνω αυτό, γιατί με έπιασε μια ντροπή να το πω, μια συστολή..μια μηχανία..τελικά όμως τα έγραψα, και μου έχει φύγει ο νταλκάς.

Η αλήθεια είναι ότι γενικά ο ενθουσιασμός που είχα για τα μπλόγκ, δεν έχει φύγει.
Είναι το μόνο μέσο, που επικοινωνείς εσύ ως άνθρωπος και όχι ως πακέτο. Πακέτο με περιτυλύγματα κοινωνικά, οικονομικά, μορφωτικά, εμφανησιακά η άλλα.
Παρ΄'ολα αυτά, όπως γράφω και στην επικεφαλίδα, μπορείς να γράφεις, αλλά δεν μπορείς να κρυφτείς. Και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια για αυτούς που γράφουν τακτικά και για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Προσπαθώ να είμαι θετική στα πόστ, και ο αναγνώστης όσο γίνεται να φτάνει στην τελευταία γραμμή και να χαμογελάει. Αυτό δεν είναι κάτι έξω από αυτό που κάνω στην καθημερινότητα μου. Δεν είναι ψεύτικο, είναι στάση ζωής, αν και τελευταία γίνεται όλο και πιο δύσκολο, και δυσκολεύομαι να γράψω.
Δυσκολεύομαι τόσο πολύ που όχι να γράψω, ούτε να σκεφτώ δεν τολμώ.

Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο, θα θυμηθώ τον πρώτο μου σχολιαστή. Θυμόσαστε τον Στιλιάνο? Από κεί γνώρισα το Τέρας, και την Μαριλένα, που μιλάμε μέχρι και σήμερα.
Και σιγά σιγά, άλλοι ήρθαν , άλλοι έφυγαν αφού κάναμε παρέα λίγο καιρό.
Τους θυμάμαι όλους και εύχομαι να είναι πάντα καλά. Περίεργο δεν είναι για κάποιον που δεν έχεις δει ποτέ?

Σκεφτόμουνα τι θα έλεγε κάποιος διαβάζοντας τις σελίδες μας 50 χρόνια από τώρα.
Και ακόμα αργότερα, και πάρα πολύ αργότερα...
Είναι η μοναδική, μάλλον, στιγμή του κόσμου, όπου η ιστορία δεν καταγράφεται από το επίσημο , όποιο κράτος. Που τις καθημερινές στιγμές δεν τις γράφουν μόνο συγγραφείς, που θα μπορεί ο μελετητής να έχει μια καθαρή εικόνα της ζωής σε όλες της τις εκφάνσεις.

Αν το πάρουμε ανάποδα, αν ο μελετητής είναι στον παρόντα χρόνο, και αναλύει και συλλέγει, και μελετάει αυτά που διαβάζει, θα μπορούσε να προβλέψει κάποιο κακό που ίσως μας βρει στο μέλλον?

Παραδ.χάριν, αν η κυβέρνηση διάβαζε τα πόστ, μήπως καταλάβαινε ότι δεν θα ξαναέβγαινε και άλλαζε πολιτική? αφορολόγητο , σχολεία, υγεία.κλπ?

Ξέφυγα από το θέμα, αλλά τι πειράζει? Αν πάρουν πίσω ειδικά το αφορολόγητο καθόλου!!!

Ένας χρόνος μπλόγκ λοιπόν, και στην ουσία κράτησα ημερολόγιο καταστάσεων και σκέψεων, που δεν το είχα κάνει ποτέ..
Και σιγά σιγά, γεννήθηκε η Ευτυχία, και ήρθε να αξιώσει μια θεσούλα στην καρδιά μου.
Η καημένη η Ευτυχία, τι τραβάει! Δεν είμαι εγώ, έχει στοιχεία και από μένα, αλλά και από ότι ακούω , βλέπω και αισθάνομαι, ότι συμβαίνει γύρω μου. Περνάω καλά και διασκεδάζω μαζί της, και ελπίζω και σεις το ίδιο.

Τι θα φέρει το μέλλον στα μπλόγκς? Ποιός ξέρει? Ίσως βαρεθούμε, ίσως οι καταστάσεις να γίνουν σαν τις σημειώσεις της Άννας Φράνγκ, και να μην έχουμε κουράγιο να γράφουμε πια τίποτα, ίσως βρεθεί κάτι άλλο, και αυτό να φαίνεται απαρχαιομένο, αλλά ότι και να γίνει, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου για την παρέα, και πολλές φορές την κατανόηση που δείχνετε. Κυρίως, για την ευγένεια. Ήθελα να την αναφέρω ξεχωριστά αυτή την λέξη. Η ευγένεια είναι πολύ παρεξηγημένη λέξη, και όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο πολύ την χρειάζεσαι.
Καλά πόστ και μακάρι να έχουμε καλά πράγματα να γράφουμε.

Μια γιορτούλα.- Σήμερα είναι του Άι Γιάννη.

Πρώτα από όλα , χρόνια πολλά στους Γιάννηδες και Γιάννες.

Δεύτερον, οι φωτογραφίες είναι από την κοπή της πίτας του Πολιτιστικού Συλλόγου της πόλης μας χτές το βράδυ. Τα παιδιά που χορεύουν,είναι μέλη του τμήματος παραδοσιακών χορών.
Παιδιά όλων των ηλικιών, χόρεψαν χορούς από όλη την Ελλάδα, και τα καμαρώσαμε γεμάτοι συγκίνηση.
Εμένα δεν χορεύουν τα παιδιά μου,
αλλά καμάρωσα ανήψια, μαθητές
και μαθήτριες.
Τα τραγούδια μιλούσαν για αγάπες, για ξενητιά , και βάσανα.

" Ο άνθρωπος στην ξενητιά,
πρέπει να φοράει μαύρα
για να ταιριάζει η φορεσιά
με της ψυχής την λαύρα".

Και όλα αυτά, ντυμένα με μουσική χαρούμενη, λές και θέλει να ξορκίσει την σημασία των στοίχων.


Σκέψεις πολλές περνούσαν από το μυαλό μου, όπως.-

Αργεί το ζούμ, δεν θα βγει καλή η φωτογραφία,
να κάνω μάθημα σε σκηνή θεάτρου με κοινό, μήπως διαβάζουν περισσότερο,

Μη σκύβεις κάτω καλέ!

Χαμογέλα. χαμογέλα..Που ακούστηκε να χορεύεις χωρίς να χαμογελάς...Είναι σαν

να είσαι αλλού!

Ο παππούς που παίζει την παραδοσιακή τσαμπούνα, ο τελευταίος των μοικανών, καταχειροκροτήθηκε. Τι κρίμα!! Έχουμε 2 μουσικές σχολές, μαθαίνουν τόσα παιδιά, πιάνα, κιθάρες κλπ, ένας δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει την γκάιντα. Κατά την φτωχική μου γνώμη, που δεν την ζητάει κανείς αλλά εγώ την λέω έτσι και αλλιώς, θα έπρεπε να είχαν ενδιαφερθεί οι δασκάλες της μουσικής, και να προσπαθήσουν να βρούν έναν δίαυλο επικοινωνίας και μάθησης ενός μουσικού οργάνου που χάνεται, και ο άνθρωπος, με μεγάλη του χαρά, θα μάθαινε κάποιο παιδί, δωρεάν μάλιστα.

Αλλά βλέπετε, είναι ταπεινό! Δεν μας οδηγεί, ούτε στα Μέγαρα ούτε στις πίστες!!

Μακάρι τα παιδιά να μεγαλώσουν, χωρίς ποτέ να νιώσουν την πίκρα που κρύβουν τα περισσότερα δημοτικά τραγούδια, έτσι και αλλιώς, όπως έλεγε και το τελευταίο,

Έτσι τον βρήσκω τον καιρό, έτσι τον αρμενίζω!!!

Σημ.
Το λάπι -τόπι θα πάει στον γιατρό, για να το ρυθμίσει λίγο. Η ανάρτηση είναι άλλα ντ
άλλων, δεν ρυθμίζεται με τίποτα. Μπορεί να λείψει μερικές μέρες.
Τα λέμε συντόμως, να είστε φρόνιμοι, να τρώτε το μισό φαγητό σας, και να ανοίξετε την τσάντα σας, αύριο πάμε σχολείο.

ΤΟ ΚΑΖΑΝΙ

Μια φορά και ένα καιρό, κάποιος πέθανε και πήγε στην κόλαση. Τον παίρνει ο διάβολος και τον πηγαίνει σε ένα μέρος όπου βλέπει τις επιλογές που έχει.
Η μια περίπτωση ήταν να είναι μέσα στην φωτιά, η άλλη σε θάλαμους γεμάτους θιάφη, και η τρίτη, ένα τεράστιο καζάνι, όπου οι άνθρωποι ήταν μέσα στα σκατά μέχρι την μέση.
Του λέει ο διάβολος πια επιλογή του αρέσει περισσότερο, και αυτός διαλέγει το καζάνι.
Μπαίνει μέσα, και ενώ σκεφτόταν ότι δεν ήταν και τόσο άσχημα, πρόλαβε να ανάψει ένα τσιγάρο, και στην πρώτη τζούρα, ακούγεται ένα καμπανάκι, και μια φωνή τους ανακοινώνει ότι ΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕ - ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΕΣΑ!

Κάπως έτσι το πάθαμε και μεις με τις γιορτές. Δεν προλάβαμε να πούμε μερικές ευχές, να δούμε την προοπτική στον κόσμο λίγο θετικά, αν και με μεγάλη προσπάθεια ομολογουμένως, και η φωνή ακούστηκε πιο τρομακτική απο ότι θα περιμέναμε, ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΕΣΑ!

Όμως, η ζωή ετερόκλητη και γοητευτική μας καλεί με την ίδια της την ύπαρξη, που είναι και η δική μας, να συνεχίσουμε να ελπίζουμε και να ψάχνουμε για την ομορφιά της, μιας και έτσι
θα δικαιώσουμε και την δική μας ζωή.

Βλέποντας γύρω μας, ένα αδύναμο δεντράκι να αντιστέκεται στον βοριά, έναν κομμένο κορμό που γίνεται λίκνο ζωής, ένα δοχείο που δέχεται διαφορετικά φυτά, για να σχηματίσει ένα υπέροχο σύνολο, μας λένε χωρίς να μιλούν, ότι κερδίζουμε την ζωή μας με επιμονή και αντίσταση, ότι τίποτα δεν έχει χαθεί, παρόλο που μπορεί να φαίνεται έτσι, ότι η ομορφιά βρίσκεται στην σύνθεση, ότι όλα έχουν την θέση τους, και η ισορροπία του κόσμου χάνεται όταν αρνούμαστε αυτό το δικαίωμα σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε ανοίκει στον κύκλο της ζωής.

UPDATE

Τώρα που το ξαναδιάβασα, μπορώ να σας πω ότι άλλο η φιλοσοφία άλλο η πραγματικότητα.
Ιδέες που προωθούν το μίσος, τον ρατσισμό, και τον φασισμό, δεν πρέπει να υπάρχουν, αλλά πως να φερθείς σε αυτούς που τις πρεσβεύουν? Από την μια, όλοι έχουν δικαίωμα της γνώμης τους, από την άλλη, με την εφαρμογή τους, επεμβαίνουν και διαστρεβλώνουν την ομαλή ροή της ζωής. Ουφ! Η σύγκρουση υπήρχε και υπάρχει, και δυστυχώς δεν υπάρχει ένας Γκαντι.

Σημείωση¨.
Διαβάστε το πόστ στην Αδαμαντία.