Πολλές καταστάσεις ξεκινάνε ωραία και καταλήγουν με πόνο.. Στην περίπτωση μου κατέληξαν με πολύ κλάμα, ταπείνωση, και προσβολές.
Αν ανατρέξετε σε παλαιότερα ποστ, θα διαβάσετε με πόσο όρεξη ξεκίνησε η συμμετοχή μου στον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων Του Λυκείου.
Όλα ξεκίνησαν καλά, όπως πάντα, και για μία ψήφο, την δική μου συγκεκριμένα, δεν βγήκα πρόεδρος. Θεώρησα, ότι η ταπεινοφροσύνη είναι χρήσιμη και δημιουργεί πιο δυνατούς δεσμούς ανάμεσα στα μέλη μιας ομάδας. ΛΑΘΟΣ μέγα. Αν έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας, μην υποχωρείτε σε τέτοιους είδους αβρότητες. Θεωρείται αδυναμία και την εκμεταλλεύονται αναλόγως.
Αφού είχαμε πει ότι ως εργαζόμενες οι τρεις από τις πέντε γυναίκες, καλό θα ήταν να βρισκόμασταν το Σάββατο η την Κυριακή και αν τύχαινε κάτι, κάποιο πρωί, αν και δεν θα μπορούσαν να συμμετέχουν όλοι. Ο μοναδικός κύριος είναι συνταξιούχους καπετάνιος και βοηθάει στην επιχείρηση της κυρίας του.
Που να φανταζόμουν ότι αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ομαλή λειτουργία του Συλλόγου?
Με το πέρασμα του καιρού, οι δύο νοικοκυρές, φάνηκαν ανένδοτες στο να συναντιόμαστε το Σ/Κ, όσο για τον κύριο, επέμενε ότι μια μέρα είχε να ασχοληθεί με την μπάλα......αλλά αν τύχαινε κάτι, θα μπορούσε μια Κυριακή...αλλά καλύτερα όχι....
Δεν είχε κλείσει μήνας και η κ. Πρόεδρος, είπε να φύγει ένα μέλος -εργαζόμενη- μιας και δεν μπορύσε να διαθέσει κάποιες ώρες το πρωί.
Προσέξτε...Δεν την πήρε τηλ, δεν πήγε να την βρει , παρά του ότι περνούσε έξω από το μαγαζί της κάθε μέρα, παρά το έθεσε σε μας. Η θέση μου ήταν πάρα πολύ δύσκολη, όχι μόνο γιατί η κυρία είναι η αδελφή μου, αλλά και γιατί το έβρισκα παράλογο και άδικο. Προσπάθησα να πείσω την μια να τηλ στην άλλη αλλά και οι δυο πλευρές αρνούνταν πεισματικά. Η αδελφή μου γιατί ένιωθε το παράλογο του πράγματος και γιατί το θεωρούσε υποχρέωση της προέδρου να επικοινωνήσει μαζί της αφού ήθελε να την διώξει..σωστό βέβαια, αλλά εμένα 2 μήνες με κάνανε χάλια. Κουβέντες ανόητες, ανούσιες, χάσιμο χρόνου, αλλά προσπάθησα να μην οξυνθούν οι καταστάσεις και τελικά δεν έφυγε και για λίγο , με το ζόρι , μπορέσαμε να βρούμε κάτι συμβιβαστικό.
Εκτός από αυτό τα κρούσματα αναίτιων επιθέσων σε οτιδήποτε έκανα ήταν καθημερινά.
Πριν τις εκλογές είχα τηλ στο γραφείο της πρωτοβάθμιας να παραπονεθώ για μια απαράδεκτη καθηγήτρια. Δέχθηκα επίθεση και νουθεσίες, και με βάλανε σχεδόν να ζητήσω συγνώμη από την Διευθύντρια του Σχολείου γιατί ενοχλήθηκε. Κουβέντες και λόγια για ώρες, για τον σωστή συμπεριφορά στο Σύλλογο, ατελείωτες....
Μετά με βάλανε στην Σχολική επιτροπή. Υπεύθυνη για την διαχείρηση είναι η διευθύντρια του Γυμνασίου. Είχα πάει να δικαιολογήσω απουσίες του μικρού, και μιας και ήμουν εκεί, της ανέφερα ότι αν ήταν δυνατόν, να είχαμε περισσότερο πετρέλαιο.
Έγινε έξαλλη. Πήρε μετά το Λύκειο και τους έκανε φασαρία...Η Διευθύντρια πήρε την πρόεδρο και της έκανε παράπονα, και τι νομίζετε ότι έκανε εκείνη?
Κανόνισε συνάντηση για να με ....μαλώσουν όλοι μαζί, και αν έκανα κάτι χωρίς να το ξέρουν, να έφευγα, γιατί τους δημιουργώ πρόβλημα στην συννενόηση με το Σχολείο.
Ευτυχώς το είχα πάρει χαμπάρι, και είχα προλάβει να μιλήσω με την Δ. του Λυκείου, που η γυναίκα ευγενέστατη με διαβεβαίωσε ότι δεν ήταν τίποτα σοβαρό και ότι η Δ.του Γ. απλά έχει πολλές ευθύνες, δεν πληρώνεται για αυτή την δουλειά, δεν το ήθελε, και της έκανα και παράπονα για το πετρέλαιο και εκνευρίστηκε. Τίποτα σοβαρό ....
Αφού τα είπα όλα αυτά, ζήτησα και συγνώμη από όλους για την ενόχληση, έκλαψα όσο είχα χρόνια για την επίθεση που οργανώθηκε πίσω από την πλάτη μου, και για τον παραλογισμό του πράγματος για άλλη μια φορά, συνέχισα την ενασχόληση μου με τον Σύλλογο..
Μετά από μια συνάντηση με το 15 τα παιδιά μου είπαν ότι ένας πίνακας είναι χάλια και θέλει βάψιμο και ότι τα αποτσίγαρα έχουν γίνει στρώμα σε μια μεριά του προαυλίου. ( έχουμε μεγάλο προαύλιο, σαν κτήμα, με εκκλησία μέσα.) Το άλλο πρωί λοιπόν, μιας και ήμουν στην αγορά, πήρα 1 κιλό μπογιά, γυαλόχαρτα και πινέλο, πήρα και ένα πιάτο για τις γλάστρες και έβαλα μέσα άμμο, και τα πήγα στο σχολείο.
ΧΑΜΟΣ!! Ο πίνακας βέβαια βάφτηκε αμέσως, και το τασάκι, πολύ βόλεψε τα παιδιά, αλλά πάλι με βάλανε να πάω να το πάρω πίσω, για να μη πούνε ότι υποστηρίζουμε το τσιγάρο.
Τέλος πάντων, πάει και αυτό...Αρχίσανε να λένε για τους άλλους πίνακες, να αγοράζαμε να παραγγέλναμε, να κάναμε να δείχναμε,,Τους έλεγα, τι πειράζει να έχουν πίνακα μέχρι να γίνουν όλα αυτά που λέτε.? Τίποτα. Λες και μίλαγα σε τοίχους...Χαμένοι στην διαδικασία.
Στις αρχές Νοέμβρη, έγραψα ένα ερωτηματολόγιο που δόθηκε στο Σχολείο και αποτύπωνε την εικόνα που είχαν τα παιδιά και για το Σχολείο και για τα μαθήματα αλλά και για τους καθηγητές. Από Νοέμβρη με τιε καθυστερήσεις που μερικές έφερε το Σχολείο και τις υπόλοιπες η Π. μας πήρε Πάσχα. Μετά πήγαν εκδρομή τα παιδιά, μετά διαγωνίσματα, χάθηκε η χρονιά.
Ούτε μια φορά δεν συναντηθήκαμε Σάββατο η Κυριακή.
Άρχισε μια καινούργια χρονιά και η Πρ. μου τηλεφώνησε πάλι για καθημερινή μέρα.
Έχω δουλειά της λέω, και γω και οι άλλες. Τίποτα, ανένδοτη...Θα διαλυθεί ό Σύλλογος, της λέω, Να φύγετε εσείς μου λέει...
Και έφυγα...Αρκετά ανέχθηκα. Μετά που της πήγα τα βιβλία, μου είπε ότι δεν το εννοούσε και νόμιζε ότι της το έλεγα έτσι ότι έχω δουλειά...
Γιατί να πω κάτι τέτοιο για αστείο? Δεν μπορώ να καταλάβω πως σκέφτεται με τίποτα.
Γιατί να δίνω λογαριασμό στον έναν και στον άλλο τι κάνω στην δουλειά μου και πόσες ώρες μα απασχολεί?
Η άλλη νοικοκυρά, είπε ότι έχω κόντρα. Αν είχα κόντρα, θα καθόμουν και θα καλούσα Γενική Συνέλευση, θα επέμενα...Όταν παίρνεις το καπελάκι σου και φεύγεις, τι σόι κόντρα νάχεις?
Πάλι δεν κατάλαβαν ότι δεν είναι ότι δεν μπορούσα να το κάνω, δεν θέλω να το κάνω...
Κρίμα, πραγματικά κρίμα.....Είχαμε πάει και στην Νομαρχία για πολυχρηστική αίθουσα και αν δεν ήταν η κρίση, κάτι θα μπορούσε να γίνει..κανείς δεν ξέρει...
Τώρα το ότι είναι ΚΚΕ και εμείς οι υπόλοιπες όχι, λέτε να σημαίνει κάτι? Τι να πω?