ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!



Να στολίσουμε λίγο τον μπλογκάκι μας!
Και μερικές ροζ παπαρούνες!!





Και από Μάη..........


ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Μια συνάντηση για μαμάδες!

«Εγώ δηλώνω Deconstructed Mummy». Εσείς; - (τώρα για τους κυρίους της παρέας, ε, ας μην το γράψετε!)

www,decostructivemummy.blogspot.com

Ανοίγοντας τα μειλ, είδα ένα μήνυμα από το παραπάνω σαιτ, σχετικά με μια εκδήλωση που θα γίνει για τις μαμάδες που έχουν προσπαθούν να ζήσουν αποτινάσσοντας από πάνω τους τα στερεότυπα της τέλειας μαμμάς που επιβάλουν τα media και γενικά η κοινωνία.

Αποδομώντας την μαμά, θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε τον τίτλο.

Εμένα τα παιδιά μου είναι έφηβοι, αλλά καταλαβαίνω πολύ καλά την ανάγκη που ώθησε αυτές τις μαμάδες να οργανώσουν κάτι τέτοιο.

Αμέσως με το που διάβασε το μέιλ, θυμήθηκα μια κουβέντα που είχα με τον γιό μου πριν μερικούς μήνες.

Κουβεντιάζαμε σχετικά με ταξίδια και διακοπές, και το βλαστάρι μου μου είπε ότι όταν βγω στην σύνταξη, θα πηγαίνουμε με το λεωφορείο ταξιδάκια, μαζί με άλλους ομοίους μας.

Η απάντηση μου λοιπόν ήταν, ότι τώρα πάμε με το λεωφορείο τα οργανωμένα ταξίδια, τώρα που έχω περιορισμένο χρόνο, και ευθύνες στην δουλειά και απέναντι τους. Τώρα που είναι μικρά ακόμα, και προσπαθώ να είμαι μια " κυρία" χωρίς να δίνω λαβές για σχόλια που θα μπορούσαν να τα φέρουν σε δύσκολη θέση. Όταν - (τώρα και εάν) πάρουμε σύνταξη, θα βάλω την μπαντάνα μου ξανά, το δερμάτινο μου, θα πάρουμε μια μηχανή και γειά σου!! (Βέβαια πιο πολύ σχήμα λόγου είναι και διάθεσης, παρά σχέδιο για το μέλλον-Απλά ήθελα να του δείξω την διάθεση να μην το βάλω κάτω.)

" Αυτό δεν θα το δω ¨είπε το παιδί λίγο τρομοκρατημένο με την προοπτική, ¨Θα το δεις¨ του είπα. Σας μεγάλωσα, σας έκανα μικρούς κυρίους, σας μόρφωσα, σας έδωσα αρχές και όνειρα, και όταν κλείσετε και οι 2 τα 18 , εγώ θα ξαναγίνω το ροκάκι που ήμουν, και σε όποιον αρέσει"

Στα παιδιά δεν αρέσει..Όπως δεν άρεσε στους γονείς μου, όπως δεν άρεσε στην κοινωνία που ζούσα και ζω, όπως δεν άρεσε και κει που έζησα προσωρινά.

Όμως η προσωπική έκφραση μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, και τρίτη, και τέταρτη, και πολλές φορές χάνεται σε κάποιο βάθος της μνήμης που πολλές φορές κουράζεσαι και να το σκεφτείς, όταν οι υποχρεώσεις για την επιβίωση και η μητρότητα παίρνουν και την τελευταία αντοχή σου.

Το τι σημαίνει να είσαι εργαζόμενη μητέρα- και τόσα άλλα- το ξέρουν οι μαμάδες που το ζουν καλύτερα από όλους, παρόλο που δεν το αντιμετωπίζουν όλες το ίδιο.

Κοιτώντας πίσω στον χρόνο για να βρω τι με βοήθησε να ανταπεξέλθω μέχρι τώρα,μπορώ να πω ότι είναι οι μικρές αποφάσεις των στιγμών και οι μεγάλες επιλογές που έκαναν την διαφορά.

Για μεγάλες επιλογές, εννοώ ότι όταν έκανα οικογένεια εντελώς συνειδητά αποφάσισα το τι θα βάζω πρώτο και τι δεύτερο.

Πρώτα η οικογένεια λοιπόν. Μετά η δουλειά, και αν μένει χρόνος, οτιδήποτε άλλο.

Πολλές φορές ακούω γυναίκες να λένε " Μα δεν έχω καθόλου χρόνο για τον εαυτό μου" και δεν ξέρω τι να τους απαντήσω και να μη φανώ αγενής. Μα τα παιδιά μου είναι ο εαυτός μου, η οικογένεια μου, η δουλειά μου είναι εγώ.

Τα media προωθούν το μοντέλο της άψογης μαμάς που μιλάει πάντα ευγενικά, που είναι καλοντυμένη μέσα στο σπίτι, που είναι σαν μια μπουρμπουλήθρα αμερικάνικης χαζοχαρούμενης σαπουνόπερας, που αν και λένε " σε αγαπώ τόσο πολύ, θα έκανα τα πάντα για σένα, ποτέ δεν θα σε πλήγωνα" το άλλο λεπτό για να ικανοποιήσει το τεράστιο εγώ της, και πληγώνει και αποδεικνύει ότι το μόνο που αγαπά είναι ο εαυτός της στην πιο εγωιστική και μικρόψυχη εκδοχή.

Μιλώντας για τις μικρές αποφάσεις, είναι όλες αυτές οι στιγμές που πρέπει να αποστασιοποιηθείς από τα προσωπικά άγχη ,φοβίες, φιλοδοξίες, μνήμες, και να πάρεις την σωστή απόφαση για κάποιο άλο μέλος της οικογένειας, δίνοντας χώρο σε όλα τα μέλη της οικογένειας να αναπτυχθούν ελεύθερα και αυτόνομα.

Το ΣάΒβατο 7-5 στο Jockey’s country club σας περιμένουν να μοιραστείτε από τις 11 -3.30, την εμπειρία και να νιώσετε ότι σε αυτόν τον αγώνα δεν είστε μόνες. (κυρίως μαμάδες- γιαυτό λέω μόνες)

Μια ιδέα τώρα για ΠΡΙΝ την εκδήλωση....
Θα σας πω μια πολύ εύκολη. Κοιτάξτε τα παιδιά σας. Είναι καλά ? Το βράδυ η πόρτα κλείνει όλα της τα μέλη μέσα? Όταν κοιτάτε τον βράδυ τον καθρέπτη βλέπετε τον εαυτό σας?

Αν ναι, όλα τα άλλα είναι τόοοοοοοσο ασήμαντα που μπορούν να αλλάξουν. επομένως, ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ!

ΤΕΝΕΚΕΔΟΥΠΟΛΗ -" ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΤΑ ΛΕΝΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!"

Το ότι η ζωή μας είναι γεμάτη από τενεκέδες, και μάλιστα ξεγάνωτους, είναι γνωστό.Το ότι υπάρχουν όμως τενεκέδες που μπορούν να μετατραπούν σε οχήματα φωτεινά και λαμπρά , γεμάτοι φωτιά και ενέργεια, είναι κάτι που τα μικρά της θεατρικής ομάδας των ΑΝΕΜΟΠΥΛΩΝ, το απέδειξαν με την παράσταση τους.













Έτσι λοιπόν, τα μικρούλικα πλάκωσαν τον λαδένιο και την έκανα πίτα, δίνοντας το στίγμα για το τι πρέπει να κάνουμε και μεις οι μεγάλοι με τους μεγάλους λαδένιους
που τα αρχικά τους είναι ΔΝΤ.












Η ομάδα με τα μικρούλικα είναι καινούργια και είναι πολύ ευχάριστο που είναι τόσο πολλά και τόσο ενθουσιώδη.
Φυσικά όπως και στην εφηβική, τα μέλη και η δασκάλα, έχουν να παίξουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο!



Μερικά από αυτά τα παιδιά έχουν ένα ταλέντο που εντυπωσιάζει, και μεις θα είμαστε εδώ να το βλέπουμε να μεστώνει και να εξελίσσεται μεγαλώνοντας..Ποιος ξέρει!? Ίσως βγάλουμε και μεις έναν διάσημο ηθοποιό!!




































































Κυρίες και κύριοι, η παράσταση μας τελείωσε!

Καληνύχτα σας!

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΚΑΡΥΣΤΟΥ

Η ιστορία του θεάτρου στην Κάρυστο, πάει πολύ πίσω στον χρόνο.
Μεγαλώσαμε όλοι, και οι θεατράνθρωποι και οι θεατές.
Για να θυμηθούμε λοιπόν από που ξεκίνησαν όλα εμείς, αλλά και να μάθουν οι νεότεροι,
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ!

Το αρχείο είναι ευγενική προσφορά της Εύης Καπόλα,και η εισαγωγή του αρχείου στο ιντερνετ είναι μια προσφορά του κ.Δημητρίου.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Όταν θέλησα να γράψω κάτι για την ιστορία του θεατρικού, απευθύνθηκα στην Εύη που πρόθυμα με βοήθησε. Σκέφτομαι ότι αν και κάποιος άλλος έχει φωτογραφίες η έγγραφα που θα μπορούσε να συμπληρώσει τις πληροφορίες, θα τον παρακαλούσα να επικοινωνίσει μαζί μου για να γίνει το αφιέρωμα πιο ολοκληρωμένο.

Το θέατρο στην ζωή μας, και ΑΝΕΜΟΠΥΛΕΣ.

Οι ΑΝΕΜΟΠΥΛΕΣ είναι το πολιτιστικό τμήμα του Δήμου Καρύστου.
Όταν όμως κοιτάμε πίσω, μέσα στον χρόνο, όλοι όσοι μένουν εδώ, η συμμετέχουν σε κάποιο τμήμα, θα καταλάβουν ότι είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι μέρος της ζωής μας, και μάλιστα ένα από τα καλύτερα .
Μας έχει δώσει απίστευτες στιγμές γέλιου, συγκίνησης, πληρότητας, αγάπης, διασκέδασης και έκφρασης.
Η ιστορία των Ανεμποπυλών πάει πολλά πολλά χρόνια πίσω, και όχι μόνο την επιτυχία αλλά και την διαχρονικότητα τους, την χρωστάνε σε ορισμένους παθιασμένους ανθρώπους με το θέατρο και τον χορό.
Ένας από αυτούς ήταν ο Δημήτρης Πολυχρονίου. Ο Πολυχρονίου μας έφησε πριν μερικό καιρό, και δεν υπάρχει ανακοίνωση του θεατρικού, αφίσα, παράσταση, η απλά να περάσω έξω από το στέκι του τμήματος, που να μη βουρκώσω και να τον θυμηθώ.
Είναι μεγάλη η απουσία του, αλλά η μνήμη του θα μείνει για πάντα στην μνήμη μας.
Θα τον θυμόμαστε να μας χαρίζει απλόχερα το ταλέντο του και να μας γεμίζει με την μαγεία του θεάτρου.
Είναι αρκετοί αυτοί που ξεκίνησαν την πρώτη ομάδα, πριν 30 τόσα χρόνια!
Αυτούς που θυμάμαι πιο έντονα και που ξέρω ότι για χρόνια έδωσαν τον εαυτό τους και άφησαν το στίγμα τους, είναι η Εύη Καπόλα, ο Σωτήρης Κρομετίδης, η Λίτσα η Γκούμα, αλλά δυστυχώς δεν παίζουν πια...
(Για τα μέλη της ομάδας του υπάρχει τώρα, δεν ξέρω ακριβώς τα ονόματα τους και δεν θέλω να ξεχάσω κάποιον,η κάποια...)

Θα ήθελα πάρα πολύ στο Σχολείο των Καλυβίων, όπου θα διαμορφωθεί κατάλληλα για αίθουσα συμβουλίων, να υπήρχε μια αίθουσα σαν μουσείο η έκθεση, για την πορεία του πολιτιστικού τμήματος , με φωτογραφίες, εγκατάσταση με οθόνη όπου θα μπορούν οι επισκέπτες να βλέπουν τις παραστάσεις, με στοιχεία ανθρώπων που έγιναν τα θεμέλια του για να στηρίζεται τώρα.
Νομίζω ότι η ευγνωμοσύνη και η αναγνώριση είναι καθήκον κάθε πολίτη προς τους συμπολίτες μας που κάνουν την συνολική μας ζωή καλύτερη. Δεν έχει σημασία αν το κάνουν από χόμπι η από ψώνιο..Το αποτέλεσμα μετράει και το αποτέλεσμα είναι τόσα νέα παιδιά να έχουν ένα χώρο να αναπτύσσουν την προσωπικότητα τους, και να δημιουργούν πολιτισμό.
Πιστεύω ότι οι άνθρωποι τώρα που είναι στον Δήμο υπεύθυνοι για τον πολιτισμό έχουν πολύ ευαισθησία και καλή διάθεση να κάνουν το καλύτερο, επομένως,,ελπίζω..

Οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες μας οδηγούν σε μείωση κονδυλίων για τα πολιτιστικά, όμως, ποιος μπορεί να μας πάρει την αγάπη για την τέχνη? Κανείς!
Μήπως είχαν κονδύλια ο Πολυχρονίου και η Καπόλα όταν έκαναν τα αριστουργήματα που ανέβαζαν?
Μήπως είχαν κονδύλια οι πρώτες ομάδες του χορευτικού, που έκαναν πρόβες για χρόνια στο κυλικείο του παλιού Γυμνασίου που έμπαζε από παντού?
Μήπως το παλιό φορητό στερεοφωνικό έβγαζε άλλο ρυθμό από την εγκατάσταση την τωρινή?
Άλλο ήχο, ίσως, αλλά όχι άλλο ρυθμό, και στον ρυθμό κτυπάει η καρδιά, και σέρνει τα πόδια..

Το θεατρικό τμήμα του Δήμου είναι ανοικτό σε όλον τον κόσμο..Όλοι οι δημότες μπορούν να γίνουν μέλη! Μη διστάζετε λοιπόν! Η τέχνη σώζει, όπως και η πίστη, αλλά χωρίς πίστη στην τέχνη, δεν δημιουργείται πολιτισμός.

Παιδική Σκηνή του Θεατρικού τμήματος ΑΝΕΜΟΠΥΛΕΣ- Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ!

Ο πρίγκηπας και ο αεροπόρος.








Αν γινόταν να αφήσουμε τον μικρό βασανισμένο πλανήτη μας να πάμε κάπου αλλού, ίσως πηγαίναμε στον πλανήτη του μικρού πρίγκηπα να μας εξημερώσει ένα τριαντάφυλλο.

Μετά την θεατρική παράσταση από το εφηβικό τμήμα του Θεατρικού μας, δεν το βρίσκω καθόλου κακή ιδέα.

Το έργο ανέβηκε στην στέγη του Θεατρικού, έναν πολύ προσεγμένο και καλόγουστο αποδέκτη και οικοδεσπότη νεανικών καρδιών που κτυπούν σε όνειρα και ευαισθησίες.

Για οδηγό έχουν την πολύ γλυκιά δασκάλα τους Αθανασία Καλογιάννη. Η αγάπη των παιδιών ήταν έκδηλη και πριν και κατά την διάρκεια και μετά την παράσταση.
Έφτιαξε μια παράσταση με φαντασία και χρώμα, με μεράκι και γνώση.




Στην παράσταση πήραν μέρος πολλά εφηβάκια και μερικά από αυτά, σε κάποια περίοδο της ζωής τους τα είχα μαθητές.
Ήταν πολύ συγκινητικό να τα βλέπω
σε κάτι άλλο, εκτός μαθήματος.

Τόσο μεγαλύτερα, τόσο πιο ολοκληρωμένα, με ωραία και μεστή έκφραση, να βάζουν το έργο μέσα τους με να το μεταφέρουν σε μας, σαν τις μελισσούλες που μας δίνουν μέλι.

Η Ζωή, πάντα ντροπαλή και λιγομίλητη, τώρα πάνω στην σκηνή
τόσο εκφραστική και άμεση!












Η Αντωνία, πάντα τσαχπίνα και χαριτωμένη! Και πάνω, και κάτω από την σκηνή!








'Ενα μπουκέτο από νιάτα που μαθαίνουν να ζουν και να ελπίζουν για έναν καλύτερο κόσμο.





Οι υπεύθυνοι των ομάδων του θεατρικού, με μεράκι για το θέατρο και τεράστια αγάπη για τα παιδιά μας χαρίζουν μοναδικές στιγμές, κάθε χρόνο.
Τους ευχαριστούμε πολύ και εύχομαι καλή δύναμη για την συνέχεια!
Μπράβο σε όλους!
Αύριο θα παίξουν τα πιο μικρά την τενεκεδούπολη!! και θα επαναληφθεί η παράσταση.

Συντελεστές.
Σκηνοθεσία- Διασκευή - Αθανασία Καλογιάννη.
Χορογραφία -Ζωή Δριμαροπούλου.
Κουστούμια - Θεατρική Σκηνή.
Σκηνικά - Μαρία Παπαχρήστου, Βασιλική Τόγια, Μαρία Λαψάτη.
Φώτα - Βασιλική Τόγια
Μουσική- Λαψάτη Μαρία.

Το καλοκαίρι έρχεται, μαζί με πολλά happenings!

Σε παλιότερα ποστ, έχω αναφέρει για τον τρομακτικά ανεξέλεγκτο βαθμό προσφοράς αλκοόλ που υπάρχει στην πόλη μας, και όχι μόνο.

Είναι κάτι που με απασχολεί πάρα πολύ και έχω γίνει πολλές φορές κουραστική σε παρέες όταν καταφέρομαι εναντίον αυτού του γεγονότος.

Ωστόσο, ο θάνατος ενός μικρού κοριτσιού πριν λίγες μέρες, και οι αυξητικοί ρυθμοί της κατανάλωσης αλκοόλ με όλα τα επακόλουθα ανάμεσα στα παιδιά, ξαναφέρνει αυτό το θέμα και στην επικαιρότητα και στο ενδιαφέρον μας.

Το τι θέλω να πω με τον τίτλο, το καταλαβαίνουν πιο πολύ οι συμπατριώτες μου, ίσως τώρα και σεις, μιας και δεν μπορώ ανοικτά να αναφέρω κάποιο μαγαζί.
Όμως πράγματι το να βλέπω ανήλικα, 13.14.15 χρονών, σε χώρους που εκτός από την κατανάλωση αλκοόλ γίνεται στα κατά φανερά και η χρήση άλλων ουσιών, και αρκετά πορνό σόου, και οι αστυνομικοί να πίνουν αμέριμνοι το ποτό τους, και ανήλικα να εργάζονται σαν σερβιτόρες, η στην υποδοχή...
Και τι θα γίνει που τα λέω? Τίποτα. Μπορεί να με βρίσουν κιόλας όπως συνήθως..
Μερικές φορές πράγματι εύχομαι να με διαβάζουν κάποιοι από την Δίωξη, αλλά δυστυχώς πάλι και αυτό το καλοκαίρι θα γίνουν τα ίδια.
Το μόνο που ελπίζω είναι να μην έχουμε πάλι νεκρούς!

www.notiosevoikos.blogspot.com

Πέμπτη, 28 Απριλίου 2011

Ο εφιάλτης του αλκοόλ απειλεί τα παιδιά

Στοιχεία σοκ για την κατανάλωση αλκοόλ

Κι ενώ οι πάντες αποποιούνται τις όποιες ευθύνες τους, τα στοιχεία είναι ανησυχητικά και οφείλουν να προβληματίσουν την κοινωνία μας.

Σύμφωνα και με πανελλήνια έρευνα που είχε δημοσιευθεί παλιότερα στο Αθηναϊκό Πρακτορείο, υπάρχει αυξητική τάση στη




χρήση αλκοόλ από τους εφήβους παρά το γεγονός ότι η κατανάλωση οινοπνευματωδών στο γενικό πληθυσμό της Ελλάδας έχει αρχίσει να μειώνει την τελευταία δεκαετία.

Τα ποσοστά υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ σε εφήβους μαθητές παρουσιάζουν αυξητικές τάσεις κατά την

περίοδο 1998-2007 (1998: 11,7%, 2003: 13,2%, 2007: 14,8%), σύμφωνα με τα στοιχεία της πρώτης από τις δύο έρευνες, η οποία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της πανευρωπαϊκής έρευνας ESPAD και αφορούσε τη χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών στον ελληνικό μαθητικό πληθυσμό ηλικίας 13-18 ετών.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, "Οι επιπτώσεις της κατανάλωσης αλκοόλ είναι ανάλογες της συγκέντρωσής τους στο αίμα και κυμαίνονται από την εμφάνιση διαταραχών στην οδήγηση μέχρι κώμα και θάνατο. Η βαριά επεισοδιακή κατανάλωση αλκοόλ έχει ως κύρια επίπτωση τη νευροτοξικότητα, ενώ επιδρά σε δομές που σχετίζονται με τη μνήμη, τη μάθηση και τη συμπεριφορά".

Τέλος, πιο πρόσφατη έρευνα δείχνει πως στην Ελλάδα έρχονται πρώτα στις προτιμήσεις των εφήβων τα "σκληρά" οινοπνευματώδη, ενώ στις άλλες χώρες επικρατεί στις προτιμήσεις η μπίρα.

Η ανωνυμία των δημοσιογραφικών blogs και η ανοησία των διαφόρων γραφείων Τύπου.

Μαζί με μας, δηλαδή ,τα προσωπικά , κοινωνικά, πολιτικά, ακόμα και δημοσιογραφικά blogs, υπάρχουν και αυτά που ανεβάζουν ότι τους στέλνουν, η ότι διαλέγουν αυτοί να ανεβάσουν.
Εκεί στέλνουν πολλοί πολλά, και μπορείς να διαβάσεις από το χειρότερο λεξιλόγιο, μέχρι την πιο ενδιαφέρουσα είδηση.
Φυσικά, όταν αυτά τα μπλόγκς κάνουν χαρά για αναγνωσιμότητα, είναι κατά την γνώμη μου σαν να κάνουν κηδεία με ξένα κόλλυβα.
Και λέω κηδεία, γιατί κάπου εκεί ανάμεσα στα ποστ, χάνεται η ομορφιά της ελληνικής γλώσσας, η εγκυρότητα της είδησης, το πάλεμα που χρειάζεται η πραγματική δημοσιογραφία, που χρειάζεται έρευνα, μαρτυρίες, πηγές, μόρφωση.
Επομένως, κάποιος που ανεβάζει, ακόμα και από έγκυρες πηγές, δεν είναι δημοσιογράφος,αλλά απλά μεταπράτης, που ίσως εξαργυρώνει το πέρασμα του κόσμου,με κάποιες διαφημίσεις, δηλαδή κάποια έσοδα.
Παρόλα αυτά, εγώ είμαι υπέρ τους, γιατί δίνουν την ευκαιρία στους αναγνώστες να εκφραστούν, να καταθέσουν τις σκέψεις τους, να δημοσιεύουν στοχευμένες ειδήσεις, δηλαδή για μια συγκεκριμένη περιοχή, που αλλιώς θα έπρεπε να επισκεφτούμε πολλές διαφορετικές πηγές, και μπαίνουν στον κόπο να αλιεύουν πολύ ενδιαφέροντα άρθρα που αλλιώς θα τα χάναμε.
Για τους αναγνώστες λοιπόν, αυτά τα μπλόγκς είναι κάτι θετικό.

Όμως εδώ μπαίνει η ανοησία των κάθε πολιτικών γραφείων, εκπροσώπων τύπου, δημοσίων προσώπων κλπ...
Ενημερώνονται λοιπόν για την ύπαρξη αυτών των μπλόγκς και όποτε θέλουν να ενημερώσουν για οτιδήποτε το κοινό τους, τους στέλνουν μέιλς και τους παρακαλούν να τα δημοσιεύσουν.
Φυσικά και τα μπλόγκς τα δημοσιεύουν. Κανένα πρόβλημα? ΜΕΓΑ πρόβλημα.

Πρώτα από όλα , κάνοντας αυτό, αποδέχονται την αξιοπιστία των μπλόγκς, αφού τα περιβάλλουν με την εμπιστοσύνη του να τα χρησιμοποιούν, τους δίνουν την έγκριση και την επιβράβευση, και όλα αυτά ενώ οι ιδιοκτήτες είναι ανώνυμοι.

Οι ίδιοι άνθρωποι, που τυφλωμένοι από την ματαιοδοξία γα προβολή, προσπερνούν αυτήν την λεπτομέρεια, όταν ανέβει κάτι που δεν τους αρέσει, θυμούνται ξαφνικά πόσο κακό και αναξιοπρεπές είναι η ανωνυμία, βλέπουν κρυφούς εχθρούς και άσπονδους φίλους.

Ποιος κρύβεται πίσω από τα ανώνυμα ενημερωτικά μπλόγκς?
Προσωπικά είτε η κυρά Μαρία που μετά το πληκτρολόγιο τηγανίζει ψάρια, είναι, είτε ένας νέος που αγαπά τα κοινά, είτε ένας μεγάλος και τρανός δημοσιογράφος που το έχει για χόμπι,
είναι το ίδιο.
Μετά τόσα χρόνια στο μπλόγκς θα συμβούλευα την κυρά Μαρία να σκουπίζει καλά τα χέρια της να μη βρωμάει ψαρίλα το λάπιτόπι, τον νέο που αγαπά τα κοινά να γράφει και να διαβάζει, μιας και δημοσιογράφος χωρίς να γράφεις,δεν γίνεται, και τον μεγάλο που το έχει για χόμπι, να το χαίρεται!
Θα συμβούλευα όμως και όσους στέλνουν μέιλς σε αγνώστους, να είναι έτοιμοι να πληρώσουν το τίμημα της αναγνωσιμότητας που οι ίδιοι κτίζουν, η αλλιώς να ξέρουν που στέλνουν τι.

Είναι όμως τόσο ενδιαφέρουσα η ανθρώπινη ψυχολογία!!
Πως τα βρίσκουμε όλα τα αθέμιτα, θεμιτά,
πως τα αθέμιτα γίνονται κοινά,
και τα κοινά θεμιτά, προσβλέπουν σε αθέμιτα μέσα.!!

Δάσκαλος που δίδασκε και internet δεν είχε.....βαρέθηκε!

Η ζωή προχωράει, η τεχνολογία εξελίσσεται, και όλα μπαίνουν στην καθημερινότητα μας.
Η διδασκαλία γίνεται πολύ ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον για μένα, με την χρήση των ηλεκτρονικών μέσων.
Παραδείγματος χάριν, πάμε στο TED, διαλέγουμε μια ομιλία με θέμα που θέλουν τα παιδιά, την ακούμε, την συζητάμε, γράφουμε για αυτό, και μετά την ανεβάζουμε στο facebook, να το δουν και άλλοι.
Κάτι άλλο που μας έχει κάνει όλους στην τάξη να γελάσουμε πολύ, είναι το να ανοίγουμε το facebook και να ρωτάμε κάποιον γιατί δεν έχει έρθει. Μετά του γράφουμε τι κάναμε, τι έχει να διαβάσει και του στέλνουμε περαστικά όλοι μαζί.
Μια μέρα, δεν είχε διαβάσει μια μαθήτρια, και το τι γέλιο κάναμε που αντί να της τα πω, της τα έγραψα στον τοίχο της!
Η απειλή μου είναι, διάβασε γιατί θα σε κάνω πόστ!! Πολύ πλάκα!

Πολλές φορές όταν βαριούνται, ανοίγουμε το youtube διαλέγουμε ένα τραγούδι, το ακούμε, το τυπώνουμε το εξηγούμε, το μαθαίνουμε και κάνα δυο φορές, το γράψαμε στο κινητό και το ανεβάσαμε..Έτσι και λέξεις μαθαίνουμε, και μιλάμε, και ωραία περνάμε..
Εν τω μεταξύ στο ιντερνετ υπάρχουν τόσα ωραία σαιτ με παραμύθια, που τα τυπώνουμε και τα κάνουμε συμπληρωματικό μάθημα, ακόμα και τεστ και όταν το κάνουμε το τεστ όλοι μαζί είναι διαφορετικό από το να το κάνει ο καθένας μόνος του. Δηλαδή, όταν έχουν την ερώτηση μπροστά τους, λέει ο ένας κάτι, συμφωνούν η διαφωνούν οι άλλοι, έχουν αγωνία, είναι σαν παιχνίδι..
Είναι πολύ ωραία όλα αυτά, ειδικά τα τραγούδια, αρκεί τα παιδιά να είναι δεκτικά και να τους αρέσει. Δεν το αντιμετωπίζουν όλοι το ίδιο. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι βρέθηκε παιδί που να είναι αρνητικό στο imagine!!
Σε μια τάξη τους έφτιαξα και μπλόγκ, αλλά με το που είδαν ότι έπρεπε να γράψουν μόνοι τους και μετά δεν τους έστειλε κανείς σχόλιο, το παράτησαν!

Εδώ και πολλά χρόνια, δεν δίνω βαθμούς. Ούτε πολλά πολλά τεστ..Αλίμονο, να χρειάζομαι τα διαγωνίσματα για να καταλάβω το τι ξέρει ο καθένας!!
Πως να μετρήσω τον έναν με τον άλλον, όταν πιστεύω ότι ο καθένας μετριέται μόνο με τον καλύτερο του εαυτό? Είναι και το άλλο θέμα..όποιος παίρνει κάτω από 18, παραπονιέται..Από το να λέω ψέμματα, καλύτερα τίποτα..
Όταν δεν θέλω να είναι ανταγωνιστικά αλλά μια παρέα, όλοι μαζί μια παρέα, απλά εγώ τους λέω πως να τα μάθουν.
Παίρνει λίγο χρόνο, τα πρώτα δύο περίπου, αλλά μετά μπαίνουν στο κλίμα και δεν έχουμε όλα τα κουλά του ανταγωνισμού..
Σε αυτό όμως που δεν κάνω πίσω, είναι η ορθογραφία..ΑΑΑΑΑ! Αυτό είναι έγκλημα που κάνουν στα σχολεία και δεν μαθαίνουν τα παιδιά ορθογραφία...
Και ο καλύτερος τρόπος να τις μάθουν είναι να κάνουν προτάσεις δικές τους, και να τις γράφουμε φυσικά ...Όσο για τους κανόνες της γραμματικής..δεν υπάρχει περίπτωση να μην τους μάθουν! Καμία..
Ας το καλό! Λίγες μέρες σταματήσαμε και μου λείψανε! Ευτυχώς ξεκινάμε αύριο!
Να δω φατσούλες, να πούμε και τίποτα, όλες οι κουβέντες των μεγάλων είναι πολύ καταθλιπτικές....Και γω σαν παιδί..να έρθω στα ίσια μου!

Αναστάσεως ημέρα.!

Μερικές φορές δεν σκεφτόμαστε με το μυαλό αλλά με την καρδιά. Άλλωστε γιαυτό παραμένουν τα έθιμα τόσες χιλιάδες χρόνια. Το μυαλό αλλάζει, η καρδιά του ανθρώπου πάλι όχι.
Στηρίζεται στις ίδιες ελπίδες, τρομάζει από τους ίδιους φόβους, αναθαρρίζει από τα ίδια σημάδια.
Η υγεία, η αγάπη, η ασφάλεια, το να είσαι γονιός, παραμένουν ίδια στην ουσία τους, όπως παραμένουν ίδια τα όνειρα και οι ελπίδα, ότι όλα στο τέλος θα πάνε καλά.

Ευχές πολλές ανταλλάσονται, φιλιά, αγκαλιές, χαμόγελα. Η κατήφεια υποχώρησε, έκανε προσωρινή ανακωχή με τις δυσκολίες, αφήνοντας χαραμάδες για να μπουν μέσα δειλές αχτίδες ελπίδας.
Δεν έχω αυταπάτες για το πόσο μπορεί να αλλάξουν οι άνθρωποι, οι καταστάσεις, οι συνθήκες.
Ούτε πιστεύω ότι με τις ευχές μπορεί κάτι να αλλάξει, αν και τις δίνουμε για να εκφράσουμε την καλή μας διάθεση προς τους άλλους, την εσωτερική μας φωνή που ελπίζει και θέλει να πάνε τα πράγματα καλύτερα.

Παρόλα αυτά, ας ψάξουμε να βρούμε ένα μικρό στήριγμα μέσα μας, και γύρω από αυτό ας υφάνουμε δύναμη για να μπορέσει ο καθένας να αντιμετωπίσει ότι τον προβληματίζει,τον στεναχωρεί, η τον βασανίζει.
Δεν περιμένω μεγάλες Αναστάσεις, μόνο μικρές. Μικρές, προσωπικές, σιωπηλές, εσωτερικές πνευματικές. Μία την κάθε φορά...Αναστάσεις της καρδιάς, αναστάσεις του νου.

Ας κάνουμε την Ανάσταση, προσωπική μας υπόθεση.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.

Μεγάλη ΤΡΊΤΗ, τα νέα του Σημίτη!

Η Μεγάλη βδομάδα θυμίζει Χριστούγεννα, και ο Σημίτης κάνει τον Αγιο Βασίλη στα Jubo.
Μας φέρνει την αναδιάρθωση σε συσκευασία παλαιού ΠΑΣΟΚ, αλλά κανείς δεν τη θέλει..
Εμένα όμως μου αρέσει πολύ το hair cut ! Όπως και να το κάνουμε έχει ένα λούσο, μια μοδάτη αντίληψη μια επαφή με την πραγματικότητα, αφού ασχολούμαστε με τρίχες, αντιλαμβανόμαστε τον όρο.
Άλλο πράγμα είναι να το έχεις ζήσει κάτι και να στο λένε και άλλο να μην καταλαβαίνεις το νόημα του όρου.
Πας φερ'ειπείν στην κομμώτρια, σου κάνει ένα ντεγκραντέ, ένα καρέ, ένα κόψιμο στις άκρες. Γυρίζεις σπίτι, ακούς το haircut, και αμέσως κάνεις τον συνειρμό και καταλαβαίνεις ότι θα κοπεί ένα ποσό από το χρέος.
Με την αναδιάρθρωση πάλι, το πολύ πολύ να έχεις γυρίσει από τον Βώσο, να σου έχει βάλει το χέρι στον γύψο και να σε έχει προειδοποιήσει ότι θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να είναι εντάξει..

Δεν μου αρέσει η αναδιάρθρωση γιατί δεν λέει ότι θα κόψουν κάτι, μόνο ότι θα το κάνουν αλλιώς, ενώ εγώ θέλω να καταργήσουν τα κερατιάτικα πανωτόκια. Είναι άδικα, είναι εκβιαστικά, είναι ειδεχθές χρέος και πρέπει να το κόψουν.

Όμως ο Σημήτης από μόνος του μίλησε? Έτσι του ήρθε και είπε, " βρε τόσα χρόνια έχω να μιλήσω,δεν τους λέω ένα ευχάριστο να κάνω και ντόρο μεγαλοβδομαδιάτικα?" η είναι μελετημένο μήνυμα να ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά....
Με το που το άκουσα εγώ, έκανα ένα καφέ και διάβασα τα μπλόγκ, ενώ με το που το ακούσανε τα spreads, πήραν μια φόρα και έγιναν Κεντέρης πριν τον πιάσουν!

Για να δούμε, θα προλάβει ο κόσμος να γυρίσει σπίτι του, η θα τα μάθουν τα μαντάτα σε ξένα μέρη και δεν θα ξέρουν κατά που να κάνουν...
Είδωμεν...

ΤΕΧΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΗΜΟΥ ΚΑΡΥΣΤΟΥ

Τι διαβάζεις ρε κουμπάρε και συννέφιασες έτσι?

Ο Μήτσος σήκωσε τα γυαλιά να δει ποιος του μιλά και με ανακούφιση είδε τον Πέτρο, τον φίλο του και συγχωριανό του από την Αμυγδαλιά..

" Κοίτα εδώ τι γράφει..σωστά το βλέπω η με γελούν τα μάτια μου?

Είπε ο Μήτσος και έδωσε στον Πέτρο ένα χαρτί που έλεγε πάνω ΤΕΧΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΗΜΟΥ 2011. σΤΟ ΝΟΎΜΕΡΟ 32 διάβασε..¨Προσθήκη wc KEΝΤΡΙΚΗΣ ΘΕΡΜΑΝΣΗΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑΣ 45.000!!!!!

Ο Πέτρος πήρε την καρέκλα και κάθισε...Τι λες ρε παιδί μου!! 45.000!! για το μέρος!!

Ο Μήτσος τον κοίταξε παραξενεμένος.." Ποιο μέρος?"

Πέτρος " Το μέρος ντε!! Τον καμπινέ ! Πως το λέγαμε παλιά?"
Μήτσος " ΑΑΑ! Τον καμπινέ!Παλιά το λέγαμε - στα κυπαρίσσια!_ Έτσι πήγαινε! Πρώτα το λίπαζες από πάνω και μετά είχες στρογέρα στον αιώνα τον άπαντα!..
Πέτρος. ¨Έλα ρε μη με ανατριχιάζεις..κτύπα ξύλο!! Τέλος πάντων αυτό το λένε wc.'
Μήτσος " Τι είναι το βε σε? ¨
Πέτρος. " Πάλι τα ίδια θα αρχίσουμε? Σου είπα.....
Μήτσος " 'Οχι ρε παιδί μου τι είναι, αυτό το κατάλαβα..γιατί το λένε ξενικά..πως να στο πω."
Πέτρος ¨ΑΑΑ!Κατάλαβα! Σημαίνει γουελκαμ, δηλαδή σε προλαβαίνω μη με πρήξεις πάλι,
καλώς ήρθες...
Μήτσος ¨Που?"
Πέτρος " Στην τουαλέτα
Μήτσος " Και ποιός σε καλωσορίζει στο μέρος, η λεκάνη?
Πέτρος ¨Ξέρω γω ρε Μήτσο! Αν κάνει τόσα λεφτά, μπορεί και να σε καλωσορίζει!!

Ο Μήτσος γύρισε στον Σήφη τον ταβεριάρη.

Μήτσος " Ρε Σήφη! Έχεις βράσει γίδα? Φέρε δυο μερίδες!
Πέτρος " Είναι και για την κεντρική θέρμανση όμως.."
Μήτσος ¨Ρε Πέτρο, πέρυσι έδωσα 20000 χιλιάρικα που έφτιαξα το σπίτι μαζί με τα
υδραυλικά, πόσο μεγάλο είναι το Σχολείο?
Πέτρος " Πόσο νάναι..ξέρω γω...Αυτό που ξέρω είναι ότι θα κλείσει του χρόνου
Μήτσος " Και το μπάνιο τι θα το κάνουν?"
Πέτρος " Θα τόχουμε για τους Αθηναίους που έρχονται το καλοκαίρι στα πανηγύρια..
Δεν έχεις ακούσει το μπάνιο για τους ξένους είναι το καλύτερο του σπιτιού?
Μήτσος Ποιου σπιτιού? Του χωριού θες να πεις!
Πέτρος " Ναι ρε, και γω που θα έχω μουσαφηραίους, εκεί θα τους στέλνω.!
Και τι άλλο λέει, για να δω..ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟ
ΚΟΜΙΤΟΥ 45000 ΕΥΡΩ
Μήτσος " Και αυτό θα κλείσει όμως...Ρε γαμώτο, πολλά τα λεφτά κουμπάρε, πάρα πολλά!
¨Για την Κάρυστο τι λέει?
Πέτρος ¨ΑΑΑΑ!Να! Το βρήκα.. ΟΔΟΠΟΙΑ ΚΑΡΥΣΤΟΥ 45000,Μόνο!
Μήτσος. ¨Μόνο...δεν είδες πως φτιάχνουν τις λακούβες? Σαν να τις χέζουν τα περιστέρια
με άσφαλτο...Σήφη!! Που είναι κείνη η γίδα!! Άντε πιάσε και ένα κρασί να πάνε
τα φαρμάκια κάτω!! Για να δούμε τι λέει πάρα κάτω..ΔΙΑΠΛΑΤΥΝΣΗ ΚΑΙ
ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΦΩΤΙΣΜΟΥ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΥ ΣΤΟΥΠΠΑΙΩΝ
15800 ΕΥΡΩ
Πέτρος ' Μπράβο!! Πεζόδρομος στο χωριό!! Να ρε. όταν μας ρωτάνε για πεζοδρόμιση
στην Κάρυστο, θα τους στέλνουμε στο χωριό..ρεζιλίκια για την πόλη ρε
κουμπάρε... Ποιος μωρέ μας ακούει εμάς?
Μήτσος ' Σωστό και αυτό"
Πέτρος ¨Άντε στην υγεία μας! Και καλό Πάσχα νάχουμε...
Μήτσος ¨Καλό Πάσχα κουμπάρε..Έλα να τσουγκρίσουμε στην υγειά μας!"

Μεγάλη Δευτέρα.

Ξημέρωσε η μέρα χειμωνιάτικη και βροχερή.
Σαν μαζοχιστές εξακολουθούμε να ανοίγουμε μαζί με το μάτι μας, την τηλ, τον υπολογιστή, το ραδιόφωνο, και παρακολουθούμε ζαλισμένοι τα καινούργια νέα.
Βαριά η σκιά των μέτρων μετράει τις αντοχές μας, τις αντοχές μας που νιώθουμε να μας εγκαταλείπουν και να βυθιζόμαστε στην απραξία της παραίτησης.

Μαζί με τον καφέ, οι όποιες δυνάμεις, λίγο λίγο ξαναγυρίζουν και το κουράγιο για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες.

Τι στο καλό!! Είναι Πάσχα! Κάτι θα σημαίνει η γιορτή της αναγέννησης! Δεν κράτησε αυτή η γιορτή τόσες χιλιάδες χρόνια αν δεν σήμαινε κάτι! Αν δεν την είχαμε ανάγκη!

Ανάγκη όπως έχουμε και τους καθηγητές που επιτέλους μίλησαν. Και είπαν τα αυτονόητα, και επιτέλους άρχισαν να βγαίνουν και στα κανάλια και να παροτρύνουν και τους άλλους να πάρουν θέση.
Το καλό ,αν μη τι άλλο, να μην αισθανόμαστε ηλίθιοι, εμείς που τόσο καιρό τα λέγαμε εδώ και βλέπαμε τα βίντεο λες και παρακολουθούσαμε τις εκπομπές του bbc στην κατοχή.

Στα τοπικά μας, σήμερα ψηφίζεται το δικό μας μνημόνιο. Η μόνιμη επωδός είναι ,δεν υπάρχουν λεφτά.
Τα δημοτικά τέλη όμως πληρώνονται, τα νερά, οι φόροι...Ας υπάρξει δίκαια κατανομή λοιπόν, και σωστή διαχείριση, και για όλα φτάνουν..Ακόμα και για να ξεχρεώσουν χάρες, υπάρχουν, αρκεί να είναι μελετημένα.
Θα πει κάποιος, " Τι λες τώρα! Να κάνουν χάρες!¨
Και όμως...Είναι ανθρώπινο. Ποιος, βρέστε μου έναν, που θα δεν θα βοηθούσε κάποιον που τον βοήθησε. Είναι λογικό, είναι κάτι που το καταλαβαίνω απόλυτα.
Προσωπικά, αισθάνομαι μεγάλη τιμή και υποχρέωση όταν κάποιος δε βοηθάει και λέει έστω μια καλή κουβέντα για μένα. Έτσι είναι πολλοί, και η αχαριστία, δεν είναι ωραίο πράγμα.
Υπάρχει όμως τρόπος και τρόπος.
Με τόσες μεγάλες ανάγκες συνεχόμενες σε έναν τόσο μεγάλο Δήμο, τώρα πια, μπορεί κάποιος και να αποσβέσει τα ηθικά του χρέη και ταυτόχρονα να κάνει σωστά την δουλειά του.
Αρκεί να καλύπτονται ανάγκες πραγματικές, και να μη ρίχνουμε τα λεφτά σε πράγματα που δεν θα έχουν διάρκεια η ουσία.

Ο προυπολογισμός είναι πάρα πολύ σημαντικός, και όταν ψηφιστεί, ότι και να λέμε μετά, θα είναι λόγια χωρίς να μπορεί κανείς να κάνει κάτι. Τουλάχιστον έτσι νομίζω, και αυτό που με ενδιαφέρει πάρα πολύ είναι το οδικό δίκτυο.
Τα τροχαία μαστίζουν την περιοχή μας, το αίμα βάφει κάθε τρις και λίγο τους δρόμους μας..
Το αίμα αυτό στοιχειώνει τις συνειδήσεις μας,αλλά δεν φαίνεται να το έχουν κατανοήσει αυτοί που πρέπει.

Ένα παράδειγμα ότι λεφτά για ότι θέλουν υπάρχουν, είναι το σχολείο που κτίζεται έξω από την Χαλκίδα από τον πρώην Νομάρχη, ο ίδιος που μας έλεγε ότι δεν έχει λεφτά τόσα χρόνια να βάλει το σχολείο το δικό μας μπροστά....Τώρα τα βρήκε! ..
(Εάν οι πληροφορίες μου είναι σωστές βέβαια)

cd από όλους για το Πάσχα.

Είναι πολλές μέρες τώρα που σε κάθε διάλειμμα της τηλεόρασης, διαφημίζονται cd με ύμνους για το Πάσχα, και κυρίως τα Εγκώμια. Και κει που είχαμε συνηθίσει τον Γαιτάνο έχουν προστεθεί οι μύριοι όσοι..

Έτσι λοιπόν, έχουμε cd από τον μικρό Ξυντάι, από τον αποδημήσαντα Χριστόδουλο, από την αγαπημένη μας Γλυκερία, και πολλούς άλλους.
Το κερασάκι στην τούρτα των cd, ήταν όταν άκουσα το όνομα του Γονίδη!!

Τι συναγωνισμός! Τι μπέρδεμα?

Πως να αποφασίσει ο πιστός!! Τι να πρωτοσκεφτεί!

Την σοβαρότητα της Γλυκερίας? Την αγιότητα του Χριστόδουλου? Την αμεσότητα του Γονίδη? Την αθωότητα του Ξυντάι?

Κάποιος θα σκεφτεί ότι δεν είναι σωστό να γράφω για τον Χριστόδουλο έτσι, αλλά όμως όταν βάζει το cd του ανάμεσα σε πρωινομεσημεριανά και το κάνει εμπόρευμα στον ίδιο σωρό με τόσα άλλα, αυτός που το κάνει αυτό ευτελίζει το θέμα και όχι ο θεατής.

Η ομορφιά της Καρυστινής φθοράς....

Στο λιμάνι , περήφανα Αιγυπτιακά νιάτα, μαζεύουν τα δίχτυα..Και αυτή η εικόνα, ίσως σύντομα να είναι παρελθόν...

Ωστόσο, τα κτίσματα που γερνούν, μας ζητούν να τα προσέξουμε, να παρατηρήσουμε την παλιά τους αρχοντιά, και να μας βεβαιώσουν για άλλη μια φορά, ότι η πραγματική ομορφιά, αλλοιώνεται αλλά δεν ασχημαίνει.


















































































Από την μιά άκρη μέχρι την άλλη, ανάμεσα σε καινούργιες οικοδομές και αναστυλωμένα νεοκλασικά, ξεπηδούν εικόνες μιας άλλης εποχής.
Μιας εποχής με ανοικτές αυλές, με λουλούδια και δέντρα σε κάθε σπίτι, με την οικιότητα του χωριού, και το άπλωμα της μικρής πόλης.
Τότε που ανεβαίναμε λόφους, που τώρα δεν υπάρχουν πια, που κατηφορίζαμε προς την θάλασσα με γυμνά πόδια..

Τα χρόνια έχουν περάσει και όπως όλα έχει αλλάξει και το χωριό μας, όμως σε κάθε παλιό κτίσμα, αν στήσεις αυτί, θα ακούσεις γέλια και φωνές, κλάμματα και υποσχέσεις...

Και αν μια μέρα σταθείς κοντά τους και ξεχαστείς μέσα στις αναμνήσεις σου, ίσως ακούσεις από μακρυά τη φωνή της μαμάς να σε φωνάζει πίσω σπίτι.

Το Πάσχα του 2011.

Σήμερα κλείνουν τα Σχολεία για τις διακοπές του Πάσχα.
Πάντα αναρωτιόμουν το πως βίωναν οι άνθρωποι τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής τους ως πολίτες, και να λοιπόν που τα έφερε ο ΓΑΠ και το διεθνές σύστημα, να ζήσουμε και τώρα τέτοιες στιγμές. Αν μη τι άλλο, έχουν ενδιαφέρον.
Η Ζωή προχωρά στην καθημερινότητα της, στις μικρές της στιγμές, στις ανθρώπινες διαστάσεις της.
Ένας φόβος έχει απλωθεί σας χταπόδι στον ήλιο, αλλά ζωντανό και αιμοβόρο, απομυζεί την ικμάδα της ψυχής μας.
Φέτος έχει Πάθη, αλλά δεν θα έχει Ανάσταση.
Παρόλα αυτά Καλές Γιορτές και καλό κουράγιο σε όλους, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους στον καθένα.

Μεταξύ τηγανιού και κατσαρόλας...

Μόλις είχα γυρίσει από την οδοντίατρο και οι κατσαρόλες με τα τηγάνια έκαναν κούρσα ταχύτητας για το ποιο θα τελειώσει πιο γρήγορα...
Στην πιο κρίσιμη στιγμή με τις κουτάλες να τσουρουφλίζονται, κτυπάει το τηλέφωνο.
Μια φωνή ηλικιωμένης κυρίας με ρωτάει αν είμαι αυτή που είμαι.
Η ώρα δεν ήταν κατάλληλη για μεταφυσικές ερωτήσεις, και έτσι απάντησα καταφατικά.
"Τι θέλετε παρακαλώ?" την ρωτώ..
¨Ξέρετε αν έρχεται από την Αθήνα κυρία για πιάνο?¨ ήρθε η ερώτηση...

Δεν ήταν ώρα να μείνω στήλη άλατος, γιατί τα κατσαρολικά θα γινόντουσαν μπάρμπεκιου και έτσι γρήγορα της είπα ότι έχουμε δυο μουσικές σχολές που μαθαίνουν τα παιδιά πιάνο.
Όταν με ρώτησε όμως ποιες είναι ξέχασα το όνομα της μίας.

Οι σχολές λοιπόν που έχουμε στην Κάρυστο είναι της Εύας Βασιλοπούλου και της Σέβης Στελιάτου.

Μου ζήτησε το τηλέφωνο και της είπα να πάρει το 11880.

Τώρα αυτό δεν είναι πολύ παράξενο? Δεν ρώτησα και ποια είναι..αλλά αφού δεν με ξέρει δεν θα την ήξερα και γω, επομένως δεν έχει σημασία.
Που με βρήκε ήθελα νάξερα και πως πίστευε ότι θα την εξυπηρετήσω? Μυστήριο.
Φταίει το μπλόγκ? Λέτε να έχει φειςμπουκ?

Αυτά τα παράξενα για σήμερα και είμαι στην ευχάριστη θέση να σας πω, ότι αν αποφασίσετε να έρθετε καμιά βόλτα από δω, οι περισσότερες λακκούβες θα είναι μάλλον κλειστές. Έχουν αρχίσει και πιστεύω να τις τελειώσουν. Είχα πει ότι δεν θα το πω αν το κάνουν, αλλά μη σας πάρω και στο λαιμό μου και σας χαλάσω την εκδρομή!

μπάι μπάι!!

Μονόλογοι μοναξιάς 2

Γιαγιά

Τι ζεστός που είναι ο ήλιος! Κυρίως τώρα το πρωί! Δεν καίει! Μόνο γλυκαίνει την ψυχή μου και χαιδεύει το μέτωπο..Αχχχ! .Τι ωραίος που είναι ο ήλιος....Τι ήσυχα που είναι τέτοια ώρα!
Ούτε μωρά να κλαίνε, ούτε μαμάδες να φωνάζουν, ούτε ενοχλητικοί περαστικοί....Μόνο το παιδί δίπλα μου στο παγκάκι..Μα είναι τόσο ήσυχο όμως..Λες και δεν υπάρχει...Επιτέλους! Λίγο μόνη! Ησυχία! Αχχχ! Μετά από τόσες μέρες συννεφιάς, τι όμορφα που είναι να με ζεσταίνει ο ήλιος!

Παιδί

Βαράει κιόλας ο ήλιος! Που είναι οι άλλοι ρε γαμώτο! Μια κοπάνα είπαμε να κάνουμε και το γαμίσανε τελείως! Αφού είπαμε στις 9 στο πάρκο, στο παγκάκι...Τέλος πάντων, θα κάτσω ακόμα λίγο...και που να πάω? Δεν την παλεύω για σχολείο σήμερα...με τίποτα..! Σπίτι...κανείς δεν είναι έτσι και αλλιώς...θαρθούνε ....απλά θα την πέσανε αργά τα όργια..πάλι..!!..Θα ρθούνε.....

Γιαγιά

θα ρθούνε σε λίγο το ξέρω! Θα αρχίσει η κόρη μου τα μαμά μας ανησύχησες και που πας χωρίς να μας το λες....Αφού το ξέρω, δεν με αφήνει ήσυχη....Όλο με πιλατεύει με τα που πας γριά γυναίκα μόνη σου, τι θα πει ο κόσμος, δεν είναι αυτά για σένα, δεν ντρέπεσαι λιγάκι....
Γιατί θα έπρεπε να ντραπώ που θέλω να κοιτάω τα δέντρα και τον ήλιο να ανεβαίνει σιγά σιγά στον ουρανό, και να έχω ησυχία...αντί να είναι μες στ 'αυτί μου η τηλεόραση αναμμένη και τα μωρά να κλαίνε και η κόρη μου καλή κουβέντα να μην έχει για κανέναν,,,Που έφταιξα Θέ μου! Και τα μωρά θα θέλουν να φύγουν όταν αρχίσουν να καταλαβαίνουν...Πικρό λόγο έχει αυτό το κορίτσι...πικρό...Πιες μάνα, μου λέει, ένα καφέ γλυκό.. Τι να τον κάνω το καφέ τον γλυκό? Ένα γλυκό λόγο θέλω, χωρίς να με ταπεινώσει, χωρίς να με προσβάλει, μόνο μια φορά...αλλά που.......Που έμοιασε άραγε? Δεν ξέρω....ευτυχώς έχω την Γιολάντα,,ας είναι καλά......Έρχεται με το χαμόγελο και φεύγει με το γέλιο...Αχχχχ! Την ευγενική ψυχή δεν την νικάν οι δυσκολίες, και ας την βλέπει η κόρη μου αφ' υψηλού και είναι όλο διαταγές...Πως συνενοούμαστε όμως με τα μάτια ε? Καλή τύχη νάχει το χρυσό μου...Αύριο θα ξανάρθει..

Παιδί

...Θα ρθούνε δεν θα ρθούνε? Να δούμε που θα προλάβουμε να πάμε! Τι μάθημα έχουμε τώρα? 9,30....Την Τασίου...πω ρε φίλε! Και την έχουμε τρίωρο σήμερα.. Μιλάμε για πολύ πειραγμένο άτομο! Ακόμα και στα φυτά την μπαίνει! Τι είναι τούτο το πράγμα που μας έτυχε φέτος!! Μεγάλο μανίκι...Θα τα πάρω καμιά ώρα και θα της κάνω χαλκομανία την τσίχλα...

ΓΙΑΓΙΑ

Και αυτή η τσίχλα! Συνέχεια χλατσα χλούτσα.....Και της λέω...μες στην τάξη που κάνεις μάθημα δεν πιστεύω να μασάς τσίχλα, να αηδιάζουν τα παιδιά....Της το λέω ήλιε μου..συνέχεια...να μιλάει καλά στα παιδιά....αν κρίνω όμως από το πως μου μιλάει εμένα που είμαι μάνα της....αχχχχχ! Τα λυπάμαι..!! Πιο καλά στο παγκάκι, πιο καλά να λέω τα παράπονα σε σένα ήλιε μου.....γιατί ποιός ξέρει σήμερα που έχει άδεια και είναι σπίτι το τι θα μου έσουρνε πάλι..... Γιατί δεν κάνω δουλειές! Γιατί να κάνω....? Έκανα...50 χρόνια...φτάνει....
Δεν ακουμπάω την σύνταξη στο σπίτι? Την ακουμπάω....Δεν τους μεγάλωσα? Τους μεγάλωσα. Δεν τους σπούδασα? Τους σπούδασα. Δεν τους έδινα πάντα που ήταν με ένα χέρι απλωμένο? Έδινα...Τώρα δεν θέλω πια να δώσω, μεγάλωσαν....δεν θέλω πια να έχω έννοιες..Δεν θέλω να κάνω τίποτα...μόνο να με ζεσταίνει ο ήλιος...να σκέφτομαι τα νιάτα μου,,,να έρχονται αργότερα και οι άλλοι να παίζω τάβλι, να πηγαίνουμε βόλτες, να πίνουμε ουζάκια και να πηγαίνω για ύπνο....Είσαι τρελή μάνα...Το λέει τόσο συχνά που κοντεύω να το πιστέψω....Επειδή δεν θέλω να φυλάω τα μωρά....αφού ότι και να κάνω το βρίσκει λάθος...τρέμω με την ιδέα ότι μπορεί να τύχει κάτι...απαπα........μακρυά...και που δέχτηκα να μείνουν μαζί μου το μετάνιωσα...άρχισε την κλάψα...που μας κόψαν τα επιδόματα, δεν βγαίνουμε...δεν βγαίνουμε....

ΠΑΙΔΙ

Δεν βγαίνουμε πια έτσι και αλλιώς....Πάει το χαρτζιλίκι...Αν δεν κάνουμε και καμιά κοπάνα δεν θα έχουμε τίποτα να θυμώμαστε όταν μεγαλώσουμε..μόνο την ξινή που μας βγάζει την πίστη...Τι δυσκοίλιο άτομο ρε πούστη μου είναι αυτό...Ήθελα νάξερα ..ληγμένα παίρνει...Να ρε..εδώ η γριά τόση ώρα έχει κλείσει τα μάτια και έχει μια ήρεμη έκφραση......πως τα καταφέρνει και κάθεται τόση ώρα ακούνητη? Λες να έπαθε τίποτα...? Ρε μαλάκα λες να πέθανε και γω να νομίζω ότι και καλά κοιμάται? Να την σκουντίξω...να την ρωτήσω,,να σηκωθώ να φύγω? Δεν υπάρχει και κανείς να ρωτήσω τι να κάνω...

ΓΙΑΓΙΑ

Τι να κάνω? Αυτήν την κόρη μου έδωσε ο Θεός..αυτήν θα υποστώ,,όσο μπορώ..Μετά θα της πω να πάρει μετάθεση για το χωριό, θα πουλήσω το σπίτι και θα πάω στο γηροκομείο.. Και όμως!! Το σκέφτομαι και είναι σαν να μιλάω για άλλην...Γυρίζω να δω το παιδί που μου μιλάει, και καμιά φορά ξεχνιέμαι και νομίζω ότι είναι το παιδί μου..Κοιτάω τον καθρέπτη και αφηρημένα αναρωτιέμαι για το ποια είναι αυτή η γριά που με κοιτάζει..Τώρα κοιτάζω πια από την άλλη..Μόνο στα μάτια του παιδιού μου κοιτάζω να δω την αγάπη που έδινα τόσα χρόνια..αλλά το μόνο που βλέπω είναι ένα κενό..Για αυτό σου λέω ήλιε μου .....Ποιο καλά εκεί παρά με τους δικούς μου να με πληγώνουν συνέχεια ...Ώρες ώρες την νιώθω τόσο ξένη...

ΠΑΙΔΙ

Ξένη θα είναι η γιαγιά...Δεν μπορεί, τόσο πρωί να κάθεται στο πάρκο.....Μιλάω και γω που είμαι μικρός...Τι να πει και αυτή γριά γυναίκα ....Μόνη της θα ζει...δεν θα αντέχει την μοναξιά και βγαίνει στο πάρκο να δει κάνα άνθρωπο... Ευτυχώς άνοιξε τα μάτια της...τι θα έκανα αν πέθαινε έτσι ξαφνικά εδώ δίπλα μου.?? Θα ευχόμουν να άκουγα την στρίγκλα να μασάει τσίχλα σίγουρα... Όλα είναι σχετικά....Α ρε πατέρα! Είσαι μεγάλος....Όλο αυτό λέει και κοίτα φίλε, μου το κόλλησα.....θα περιμένω ακόμα λίγο και θα φύγω...βαρέθηκα ..Αν δεν έρθουν θα πάρω το λεωφορείο και θα πάω στην παραλία.. Θα κάνω και καμιά βουτιά..Τώρα πια τα νερά είναι ζεστά..Θα είναι ωραία τώρα στην παραλία..ήλιος, γλάροι, ζεστή άμμος...Τζάμι φίλε...τζάμι.... Δυο λεπτά και έφυγα για την θάλασσα...

Γιαγιά

Στην θάλασσα τώρα θα είναι τόσο όμορφα...Τα κύματα θα χτυπάνε την ακτή και θα κάνουν μουσική...ώρες μπορώ να κάθομαι να την ακούω..μαζεύεται στην άμμο, σέρνει τα χαλίκια, αναδιπλώνεται πιο βάθος και πάλι...σέρνεται...μαζεύεται...σέρνεται...μαζεύεται...Αχ πως την νοστάλγησα! Πόσο μου αρέσει να κλείνω τα μάτια και να συγκεντρώνομαι στις σκιές και στις εικόνες που κάνουν τα μάτια μου ! Να νιώθω το ζεστό αεράκι να έρχεται από την θάλασσα γεμάτο άρμη και τους γλάρους να κράζουν απο ψηλά.. Ο ήλιος είναι τόσο λαμπερός σήμερα..η ατμόσφαιρα τόσο καθαρή! Θα φαίνεται ο ορίζοντας μέχρι πέρα... Θα πάω με το λεωφορείο στην παραλία. Ναι αυτό θα κάνω....Θα την πάρω τηλέφωνο από κει να μη φωνάζει ότι δεν της λέω που πάω. Νομίζει ότι είμαι μαθήτρια και πρέπει να της ζητάω την άδεια....

Παιδί

Άδεια από την σημαία σήμερα...τα βλαμμένα μάλλον τα πήρε ο ύπνος...θα πάω στην θάλασσα..θα πάρω τη μάνα μου από κει, να μη φωνάζει ότι δεν της λέω που πάω..νομίζει ότι ακόμα πρέπει να της παίρνω την άδεια...

Η εποχή των γραφικών.

Η καταδίκη του Παναγιώτη Ψωμιάδη, μου θύμισε την αντίδραση της προηγουμένης όταν συνομιλούσε με τον Αυτιά. Βαθιά συγκινημένος έτοιμος να κλάψει, για την αδικία και την επίθεση, όπως νομίζει, ότι του γίνεται.
Δεν ξέρω τα τι και τα πως των υποθέσεων που κατηγορείται ο Ψωμιάδης, όμως δεν αντέχω άλλο δόση από αγνά παιδιά του λαού.
Έχω αλλεργία, πως το λένε.!!

Μας έχουν κατακλύσει γραφικοί τύποι όπως ο Γεωργιάδης που πραγματικά όταν πουλάει βιβλία θυμίζει Μουσουλίνι και όταν μιλάει σε πάνελ, υστερικό ρομπότ.

Και δεν είναι μόνο αυτοί, που εντελώς τυχαία ανήκουν πάνω κάτω στον ίδιο χώρο.

Όταν ακούω για παιδιά του λαού, με πιάνει ένα σύγκρυο. Ποιος είναι τελικά αυτός ο λαός που θέλει καρικατούρες και ζωντανά καρτούν.
Όλοι αυτοί οι αυτοδημιούργητοι και καλά, με ηθική αλεξικέραυνο που πετάει πίσω στο έξω διάστημα όποια ραδιουργία και λαμογιά τους πλησιάζει και μένουν με φωτοστέφανα από νέον να λαμποκοπούν σαν διαφημίσεις του 70, με κάνουν να χάνω οποιαδήποτε ελπίδα ότι ο περίφημος λαός ξέρει τι του γίνεται.

Το έχω πάρει απόφαση ότι ποτέ δεν θα ανήκω στους πολλούς, αν και πολύ θα το ήθελα να δω και πως είναι που λέει ο λόγος..
Αλλά αν έχει ένα καλό η απεργία στα ΜΜΕ είναι ότι κάνουμε αποτοξίνωση από τους κάθε είδους προασπιστές της ετικέτας- λαός-.

Το έχει η εποχή φαίνεται. Από κατά πάνω μέχρι και πιο κάτω, έχει γεμίσει η πολιτική σκηνή με ανθρωπάκια αλά Ψωμιάδη που όλα τα σφάζουν όλα τα μαχαιρώνουν, και δεν τολμά κανείς να αμφισβητήσει την ακεραιότητα και την ολοκληρωμένη τους προσωπικότητα, έστω και αν αυτή βρίθει από στοιχεία και μπάζει από παντού...
Όλες οι αδυναμίες φαίνονται χαριτωμένες, όλα τα λάθη μοιάζουν αμελητέα, όλα τα πάθη μεγεθύνονται σε δείκτες εσωτερικής πληρότητας.

Ζούμε την εποχή των γραφικών και αναρωτιέμαι αν ο Παπαδόπουλος , ο Χίτλερ, η ο Μουσολίνι φαινόταν και στους τότε πολίτες το ίδιοι αρεστοί πριν μετατραπούν σε μισητούς δικτάτορες.