Πάρα πολλές φορές ενήλικες λένε, "να βρούμε το παιδί μέσα μας" η , "αισθάνομαι σαν παιδί"η, "Τι φοβερό άτομο, που μένει πάντα παιδί"
Όταν είναι κάποιος μεσήλικας, το να είναι παιδί, σημαίνει , αυθόρμητη έκφραση, παρορμητισμός, όρεξη για ζωή, και φρέσκες ιδέες.
Όμως εκτός από αυτά, τα παιδιά έχουν και μια ξεκάθαρη ιδέα για το τι περιμένουν από τους άλλους.
Όταν όμως ένας ενήλικας ξεκαθαρίζει το τι θέλει από τους άλλους, τότε κανείς δεν χαίρεται για το παιδί που έχει μέσα του και βγαίνει έξω του, αλλά όλοι του κάνουν μάθημα για το πως πρέπει να φέρεται, το πόσο διπλωμάτης πρέπει να είναι, το πόσο άσχημο είναι αυτό για τις σχέσεις , αφού παίρνει η μπάλα και άλλους που βρίσκονται σε κάποια κοντινότερη η μακρύτερη απόσταση, με κάθε είδους σχέση ενηλίκων.
Υπάρχουν βέβαια παιδιά, που δεν μιλάνε ποτέ, ακόμα και αν υποφέρουν από άλλα παιδιά στα παιχνίδια, που δεν λένε ποτέ το τι θέλουν, που δεν απομακρύνονται ποτέ, παρόλο που δεν συμφωνούν.
Σφίγγουν τα δόντια, καταπίνουν ότι δεν τους αρέσει και προσπαθούν να γίνουν αποδεκτοί, μιας και η απομόνωση και η μοναξιά, είναι το ίδιο δύσκολη, τόσο για τα παιδιά, όσο και για τους μεγάλους.
Άλλες φορές τα παιδιά είναι πολύ σκληρά με ότι ξεχωρίζει. Ο ενήλικας όμως που είναι σκληρός, δεν είναι "το παιδί μου βγαίνει από μέσα του" είναι απλά, ένας σκληρός και άκαρδος άνθρωπος.
Είναι λοιπόν η χαρά μας για την επαφή με το παιδί μέσα μας, κατά περίπτωση και κατά οποιοδήποτε συναισθηματικό η υλικό συμφέρον , η οποία μετατρέπεται αμέσως σε επίπληξη.
"Σαν παιδί κάνεις!" η "Παιδιά ήμαστε?" η πάλι, " Ούτε παιδί δεν κάνει έτσι!"
Ένας ενήλικας δεν μπορεί να είναι παιδί, εκτός από το να δικαιολογεί συμπεριφορές που ούτε ο ίδιος δεν αποδέχεται κατά συνθήκη αποδεκτές, στον εαυτό του.
Κατά τα άλλα, ο χαρακτήρας απλά εμφανίζεται μέσα από τις πράξεις μας .
Το να είναι ενήλικας δεν σημαίνει ούτε ότι δεν έχει όρεξη για ζωή, ούτε ότι έχει χάσει το χιούμορ του, ούτε ότι το ενδιαφέρον για ότι τον ενδιαφέρει μειώνεται, ούτε ότι την δουλειά του δεν την κάνει με μεγάλη χαρά και όρεξη. Ίσα ίσα, η πείρα που έχει προστεθεί δίνει μεγαλύτερη ευελιξία στις μεθόδους για να γίνεται πιο αποτελεσματική και εμπλουτισμένη με όλα τα δώρα που έχουν κερδηθεί στην πορεία.
Η κάθε ηλικία είναι διαφορετική και το παιδί δεν είναι ένας μικρός ενήλικας, είναι ένα παιδί. Το ίδιο και ο ενήλικας, δεν είναι ένας άνθρωπος που κατά περίπτωση και κατά επιλογή γίνεται παιδί, αλλά ένας ενήλικας με τα δικά του χαρακτηριστικά.
Υπάρχουν άνθρωποι που εγκλωβίζονται συναισθηματικά σε μικρότερες ηλικίες και κουβαλάνε τον εφηβικό η παιδικό εαυτό στην ενηλικίωση. Τότε, δεν είναι έφηβοι, ούτε παιδιά, είναι απλώς ανώριμοι ενήλικες με τις ανάλογες επιπτώσεις.
Από την άλλη, τα παιδιά κοιτούν με μεγάλη δυσπιστία και επικριτικότητα, όσους ενήλικες τους φέρονται ανάλογα για να είναι "κοντά τους", έστω και αν δεν το λένε μπροστά τους. Περιμένουν από τους μεγάλους να φέρονται ανάλογα τον ρόλο τους και την ηλικία τους και χάνουν κάθε σεβασμό όταν αυτό δεν γίνεται.
Το παιδί μέσα μας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ανάμνηση του εαυτού μας στα καλύτερα του, -συνήθως- ,αλλά το παιδί έξω μας, είναι ο εαυτός μας, με, η χωρίς δικαιολογίες.