Διαβάζουμε χιλιάδες άρθρα για το πως πρέπει να φερόμαστε στα παιδιά μας, ακούμε εκατοντάδες ειδικούς για το τι είναι σωστό και τι όχι, κουβεντιάζουμε μαζί με συγγενείς και φίλους για το τι είναι κατάλληλο για τα παιδιά μας και το πως θα τα καταφέρουμε να τα μεγαλώσουμε και να έχουν, κυρίως μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα.
Με έναυσμα την παρακολούθηση του σεμιναρίου για το μαθησιακό άγχος, σκέφτομαι ξανά και ξανά ορισμένα πράγματα και νομίζω ότι μετά 30 χρόνια στην εκπαίδευση και μαμά δυο ενήλικων πια παιδιών , μπορώ να έχω μια άποψη τεκμηριωμένη ,μιας και είναι δοκιμασμένη μέσα στα τόσα χρόνια με την μέθοδο της εμπειρίας αλλά και του trial and error,,δηλ. δοκιμή και λάθος μέχρι να βρεθεί το σωστό,όπως φυσικά πολύ διάβασμα για τα εκπαιδευτικά θέματα κυρίως,και την ψυχολογία των παιδιών.
Ποιο είναι το σωστό? Η επόμενη λογική ερώτηση, Μα ότι λειτουργεί φυσικά.
Οι πρακτικές των γονιών, πρέπει να είναι σαν τα φάρμακα. Αν φέρνει υποχώρηση των όποιων αρνητικών συμπτωμάτων, το συνεχίζουμε, αν όχι, πρέπει να το σταματάμε αμέσως,
Κατά αρχάς τα παιδιά, δεν είναι άγραφοι πίνακες.
Ήδη από την σύλληψη τους και όσο μεγαλώνουν στο σώμα της μανούλας, δημιουργείται η βάση του τι άνθρωπος είναι. Η κληρονομικότητα, είναι η πρώτη βαλιτσούλα που φτιάχνει η προσωπικότητα του και ήδη με το που έρχεται στον κόσμο, υπάρχει κάποιος χαρακτήρας.
Μέχρι τα 6 χρόνια του το παιδί, έχει εμπλουτίσει την βαλιτσούλα του που θα τον ακολουθήσει σε όλη του την ζωή .
Μέχρι εκείνη την τρυφερή αλλά τρομερά σημαντική ηλικία, το παιδάκι μας πρέπει να έχει λάβει όλη την αγάπη που θα μπορούσε ποτέ να λάβει . Βλέπετε, υπάρχουν οι νευρώνες, που σαν καλώδια αναπτύσσονται και διακλαδώνονται και δημιουργούν στο μυαλουδάκι τους τα συναισθήματα, όπως το να μπορεί να αγαπά, να καταλαβαίνει ότι το αγαπούν ,να έχει συμπόνοια και φαντασία, να έχει με άλλα λόγια μια συμπονετική καρδιά και μια μεγάλη αυτοπεπίθηση.
Και δεν χρειάζεται κανένα πανεπιστήμιο για αυτό. Μόνο αγάπη, αγκαλιά, νανουρίσματα, παιχνίδι, βόλτες, παραμυθάκια και σταθερές ώρες ύπνου όπως φυσικά και σωστή τροφή.
Οι μαμάδες έχουν άγχος μιας και όλοι τους λένε για τον ποιοτικό χρόνο που πρέπει να περνάνε με το παιδί τους.
Αυτός είναι ο ποιοτικός χρόνος και δεν χρειάζονται πολλά πάρα πάνω. Τα παιδιά μας δεν είναι πελάτες που πρέπει να τους βγάλουμε έξω και να τους ευχαριστήσουμε για να μην τους χάσουμε. Τα παιδιά θέλουν την μαμά τους να τους μαγειρεύει, να τα φροντίζει, να είναι εκεί να την βλέπουν, και ας βλέπει και δίδυμα φεγγάρια και μπρούσκο. Δεν τα πειράζει καθόλου αν δεν τους μιλάει όλη την ώρα για κάτι ωφέλιμο..αρκεί να είναι εκεί.
Μεγαλώνοντας τα παιδιά θα πρέπει να ακολουθούμε μερικά πολύ απλά πράγματα.
Γενικά τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά, παρότι μας τα κάνουν πολύ μπερδεμένα για διάφορους κοινωνικούς λόγους.
Πρώτα από όλα, να έχουν όρια, να υπάρχουν κανόνες και να μην τους αλλάζουμε κάθε τρις και λίγο επειδή μας βολεύει.
Για παράδειγμα, τώρα ξενυχτάμε, αλλά αύριο πρέπει να κοιμηθούμε στις 9. Δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό το παιδί. Αυτό που καταλαβαίνει είναι ότι μπορεί να κοιμηθεί πάλι στις 2 και να δει παιδικά.
Γενικά υπάρχει ένας πολύ ωραίος μύθος που ταιριάζει στο πως βλέπουν τα παιδιά τα πράγματα.
Κάποτε ένας είχε μια καρδερίνα που κελαϊδούσε πολύ όμορφα και μετά σκέφτηκε να πάρει ένα κοράκι για να μάθει να κελαϊδάει. Όμως μετά λίγες μέρες έκραζε η καρδερίνα.
Το " κακό " ας πούμε, το μαθαίνουμε αμέσως και πιο εύκολα και εδώ οι γονείς περνάνε λίγο δύσκολα ανάλογα το περιβάλλον και τις παρέες.
Όμως πρέπει να σφίγγουν τα δόντια και να δείχνουν πυγμή, έστω και αν οι κακές παρέες είναι παιδιά φίλων κλπ.
Και πάει το βλαστάρι μας στο σχολείο, και αρχίζουν τα δύσκολα.
Λοιπόν θα σας ρωτήσω κάτι και θέλω ειλικρινά να το σκεφτείτε λίγο.
Υπάρχει περίπτωση να πας σε ένα μέρος όπου θα υπάρχουν εκατοντάδες ξένοι άνθρωποι και θα πρέπει να έχεις για πολλά χρόνια, την καλύτερη δυνατή συμπεριφορά και από πάνω θα πρέπει να δεις σαν φίλους 20 άτομα που θα είσαι στην ίδια τάξη ταιριάζεις δεν ταιριάζεις, να αγαπήσεις πάρα πολύ τον άνθρωπο που θα σε προσέχει, και επί πλέον εκεί θα πρέπει να μάθεις πάρα πολλά νέα πράγματα, και να μη σου δημιουργηθεί ποτέ μέσα στα χρόνια ούτε μια στιγμή ...ας πούμε δυσδυμίας?
Το σχολείο το θεωρούμε δεδομένο και προσπαθούμε να προσαρμόσουμε όλη μας την συμπεριφορά στο να βολεύει την αποδοχή του.
Σκεφτείτε το πόσες εκατοντάδες χρόνια πριν δημιουργήθηκε αυτή η δομή ως έχει και σκεφτείτε το τι άλλο έχει μείνει ίδιο , όχι μόνο σε εκατοντάδες η δεκάδες χρόνια αλλά και τα τελευταία, και μετά πείτε μου εσείς ποιος έχει το πρόβλημα.
Τα παιδιά, η εμείς σαν κοινωνία?
Δεν μιλάμε τώρα για το ένα δημοτικό η το άλλο, μιλάμε γενικά για το σχολείο στην Ελλάδα.
Ένα από τις έννοιες των μαμάδων κυρίως είναι για το αν αγαπούν το διάβασμα τα παιδιά.
Σίγουρα αν το διάβασμα είναι μέρος της ζωής τους, θα πάνε και καλύτερα στο σχολείο. Νόμος!
Τα βιβλία όμως στις περισσότερες περιπτώσεις, θα πρέπει να υπάρχουν στο σπίτι, να είναι μέρος της ζωής της οικογένειας, να βλέπουν τους γονείς να διαβάζουν.
Όταν στο σπίτι δεν υπάρχει ούτε εφημερίδα, τότε γίνεται πιο δύσκολο να πείσεις κάποιον να διαβάσει για το καλό του, γιατί, αφού ειναι για το καλό του γιατί δεν διαβάζει και κανείς άλλος?
Έτσι σκέφτονται τα παιδιά, και όσες διαλέξεις να τους κάνουμε για το μέλλον πάνε άδικα.
Τους λέμε για παράδειγμα "διάβασε για να έχεις καλή δουλειά". Μετά παραπονιόμαστε για το ότι δεν αναπτύσσεται ο ψυχικός τους κόσμος κλπ, την στιγμή που εμείς οι ίδιοι δηλώνουμε σε κάθε δυνατή ευκαιρία ότι το κύριο θέμα μας είναι οι δουλειές.
Λοιπόν θα σας πω κάτι που το ξέρετε και σεις πολύ καλά.
Τα δεκάχρονα δεν ενδιαφέρονται για δουλειές. Ούτε καν τα 15χρονα. Στην πρώτη λυκείου, ας το ξαναπούμε.
Ποτέ μην υποτιμάτε την λογική και το αίσθημα δικαίου των παιδιών. Για κανέναν λόγο και κυρίως για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα.
Φυσικά καλό είναι να έχουμε στον νου μας ότι μπορεί να έχουν κληρονομήσει χαρακτηριστικά μας, αλλά είναι αυτόνομα άτομα με δικά τους χαρίσματα και δεξιότητες. Βρείτε τα μαζί λίγο λίγο και αν δεν θέλει να ακολουθήσει ότι κάνουν όλοι, δεν πειράζει.
Πράγματι, δεν πειράζει καθόλου.
Tα χόμπι ξεκίνησαν από τους ευγενείς στην Αγγλία για να περνούν την ώρα τους. Έτσι ας πούμε πήραν τα σκι που πήγαιναν οι βοσκοί στο βουνό και το έκαναν άθλημα..Ήθελαν οι ευγενείς να βλέπουν χορό και δημιουργήθηκε το μπαλέτο, και πάει λέγοντας..
Είχαν οι παππούδες χόμπι και δεν το έμαθα ποτέ?
Ποιος είχε χρόνο η κουράγιο για χόμπι?
Έπαθε κανείς ψυχολογικά ? Όχι βέβαια. Αν το παιδί δεν θέλει να έχει εξωσχολικές δραστηριότητες, δεν πειράζει. Το ποδήλατο το κολύμπι, οι παιδικές χαρές, οι βόλτες, τα παιχνίδια και τα βιβλία είναι εκεί για ατέλειωτες ώρες απασχόλησης.
Όσο αφορά την εφηβεία που είναι μια ηλικία δύσκολη καλό θα είναι να ξέρετε το γιατί.
Εκτός από τις ορμόνες είναι και οι νευρώνες που λέγαμε ότι είχαν συνδεθεί και έκαναν έναν όμορφο συναισθηματικό κόσμο.
Λοιπόν στην εφηβεία, αυτές οι απολήξεις αλλάζουν συνδέσεις. Ο χάρτης ξαναγράφεται κατά κάποιο τρόπο και σαν αποτέλεσμα έχει όλα αυτά που χαρακτηρίζουν την εφηβεία. Αυτός είναι και ένας λόγος που έχει δημιουργηθεί θέμα στην Αμερική με τα διπλώματα οδήγησης σε έφηβους, λόγω της ελλειμματικής προσοχής που έχει σαν αποτέλεσμα όλη αυτή η κατάσταση.
Είναι πολύ αρνητικό το ότι τα παιδιά μεγαλώνουν αποκομμένα από τον κοινωνικό περίγυρο από λίγο έως πολύ. Δεν υπάρχει η επαφή και η αλληλοεπίδραση με άλλες ηλικιακές ομάδες που θα τους βοηθούσαν να δουν την ζωή πιο σφαιρικά.
Να δουν και άλλες συμπεριφορές, άλλες αντιδράσεις, να ακούσουν και άλλες κουβέντες στο κάτω κάτω. Ειδικά τα τελευταία χρόνια με το ίντερνετ υπάρχει εντελώς αποξένωση από τον ευρύτερο κύκλο της κοινωνίας.
Ο κάθε άνθρωπος από κει και πέρα μεγαλώνοντας παίρνει τον δρόμο του γιατί η ζωή είναι πολύπλοκη, και το παιδί μας πρέπει να ξέρει ότι ήμαστε πάντα εκεί για αυτά να τα αγαπάμε να τα συμπονούμε και να τα....δικαιολογούμε..γιατί αν όχι εμείς, τότε ποιος..?
Επειδή σας ζάλισα θα κλείσω με αυτό το είχε πει ο Γούντι Άλλεν..
"Μάθετε τα παιδιά ανάγνωση και αριθμητική και αφήστε τα ελεύθερα να βρουν τον εαυτό τους."
