Στον Εσπερινό της Αγίας Παρασκευής στα Ρούκλια.

Χτες Σάββατο, ήταν ο εσπερινός της μεγάλης γιορτής της Αγίας Παρασκευής και βρεθήκαμε στα Ρούκλια μετά από πολλά χρόνια .

Η φροντίδα και στην τελευταία λεπτομέρεια στον στολισμό, στην καθαριότητα και στην φιλοξενία όσων ετοίμασαν την εκκλησία είναι συγκινητική.

Σαν σαν άνοιξαν το σπίτι τους και περίμεναν τους επισκέπτες να τους περιποιηθούν με τον καλύτερο τρόπο.

 Άλλες χρονιές, παλαιότερα, πλήθος κόσμου ανέβαινε στο χωριό αν και ο δρόμος ήταν πολύ χειρότερος . Με ευχάριστη έκπληξη βρήκαμε έναν πολύ βατό δρόμο, στρωμένο και στο πιο δύσκολο σημείο έχει πέσει τσιμέντο. Πιστεύω όλα τα συμβατικά αυτοκίνητα μπορούν να ανέβουν άνετα μέχρι την εκκλησία.

 Τα προηγούμενα χρόνια της Αγίας Παρασκευής ήταν το πιο μεγάλο και γνωστό πανηγύρι με μεγάλη συμμετοχή νεολαίας που ομόρφαινε το πανηγύρι και το χωριό, μέχρι το πρωί.
Κάποτε υπήρχαν αρκετά σπίτια. Μετά, ερήμωσαν σχεδόν όλα και το χωριό εγκαταλείφθηκε. Πριν 30 όμως κάτι χρόνια, άρχισαν πάλι να αναστυλώνονται κάποια σπίτια και τώρα βλέπεις έναν μικρό όμορφο οικισμό που θα μπορούσε να αυξηθεί.

 Μελανό σημείο οι ανεμογεννήτριες ακριβώς στην απέναντι πλαγιά με τον βόμβο τους να μπερδεύεται με τους άλλους ήχους του βουνού.
Τα νέα πάρκα είναι εκεί και έχουν αλλάξει για πάντα το τοπίο. Πόσο αντέχει η καημένη η φύση?
Πόσο πρέπει ακόμα να την καταστρέψουμε για να πούμε φτάνει?

Απορώ και γω γιατί ρωτάω αφού είναι ολοφάνερο πια ότι για αυτό το θέμα έχει πέσει σιγή ασυρμάτου από τους μισούς και οι άλλοι μισοί συμπεριφέρονται σαν ερωτευμένοι.

Τα βρίσκουν όλα ωραία...